Πέμπτη 12 Δεκεμβρίου 2013

Η «ανεξάρτητη» ταμπέλα και η «εξαρτημένη» πολιτική…


Στις 26/11/2013 πραγματοποιήθηκε η 13η ,κατά σειρά, Γ.Σ. της σχολής των Ναυπηγών. Συγκεκριμένα υπερψηφίστηκε ένα πλαίσιο με κυρίαρχο πρόταγμα την ανοιχτή σχολή και την επανέναρξη των μαθημάτων. Πέρα από το προφανές, ότι δηλαδή διαφωνούμε με την κατεύθυνση που μπήκε από το συγκεκριμένο πλαίσιο, για μας στην τελευταία συνέλευση εμφανίστηκαν μερικές βαθιά προβληματικές αντιλήψεις μέσα στο σώμα της συνέλευσης που εκφράστηκαν κυρίαρχα μέσα από το «πλαίσιο ανοιχτή σχολή» τις οποίες θα προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε παρακάτω.
           
Οι προβληματικές αυτές συμπυκνώνονται βασικά σε τρία σημεία:
1.       Αντιπαράθεση «ΑΝΟΙΧΤΗ-ΚΛΕΙΣΤΗ ΣΧΟΛΗ»: η συγκεκριμένη αντιπαράθεση μπορεί να γίνει ουσίας, αν και μόνο αν, πίσω από τις δύο αυτές αντιπαραθετικές πρακτικές αναπτύσσεται ένα συγκεκριμένο σκεπτικό το οποίο λαμβάνει υπόψη του όλα τα δεδομένα που συντρέχουν στην εκάστοτε χρονική φάση.Η κατεύθυνση της κατάληψης μπαίνει πάντα όταν πάει να αλλάξει ο θεσμός του πανεπιστημίου σε τέτοιο βαθμό που να μην μας χωράει ως φοιτητές. Συγκεκριμένα, η επερχόμενη αποδιάρθρωση των διοικητικών δομών του πανεπιστημίου μέσα από τις απολύσεις και η τεράστια υποχρηματοδότηση των τελευταίων ετών (μόλις 4εκ. φέτος έναντι 30 εκ. που ήταν το 2009) θα έχει ως αποτέλεσμα ένα τελείως διαφορετικό μοντέλο πανεπιστημίουκαι όχι απλά μία δυσκολία στη λειτουργία του (αναλυτικά για τους παράγοντες που επιδρούν σε αυτήν την κατεύθυνση βλ. πλαίσιο ΑΝΤΑΡΣΙΑ 26/11/2013*). Τι εννοούμε νέο μοντέλο πανεπιστημίου;; Φυσικά ότι προτείνει ο νόμος Διαμαντοπούλου, οι τροπολογίες του και επιμέρους κατευθύνσεις του Υπουργείου. Δηλαδή δύο κύκλοι σπουδών (Bachelor 3ετή + Master2ετή), δίδακτρα στο δεύτερο κύκλο (αρχικά) και επιπλέον εξειδίκευση του με περιορισμό στα επαγγελματικά δικαιώματαπου απορρέουν από αυτό και φυσικά οι διαγραφές των φοιτητών στα ν+2 (για μας στα 7 χρόνια ενώ έχουμε μέσο όρο αποφοίτησης 8χρόνια). Τελικά για μας, μια λογική που λαμβάνει υπόψη της τα παραπάνω δεδομένα, τα επεξεργάζεται και καταλήγει στο να ιεραρχεί την άνευ όρων λειτουργία του πανεπιστημίου-«ανοιχτή σχολή»- μπορεί να γίνει αντικείμενο κουβέντας. Απεναντίας, μια λογική που εθελοτυφλεί και δεν αναμετράται με τα παραπάνω είναι το λιγότερο προβληματική αν όχι επικίνδυνη!!!
2.       «Ο ΚΑΛΟΣ ΔΕΝ ΧΑΝΕΤΑΙ»… μπορεί όμως να διαγράφεται, να χάνει επαγγελματικά δικαιώματα, να πληρώνει δίδακτρα και στο μέλλον να δουλεύει χωρίς να πληρώνεται, να απολύεται χωρίς αιτιολογία και αποζημίωση ή μάλλον το πιο πιθανό να μη βρει εξαρχής δουλειά (60% ανεργία στους νέους). Η αντιπαράθεση ως «άτομο» με όλα τα παραπάνω δεν υφίσταται, εκτός και αν πιστεύουμε ότι κάποιος ως «άτομο» και με «εναλλακτικές δράσεις» μπορεί να πείσει το υπουργείο και την κυβέρνηση να μην του επιβάλλει όλα αυτάστην καθημερινότητα του ενώ οι άλλοι οι… «κακοί» θα τα υποστούν. Το μόνο που μπορεί να ειπωθεί εδώ είναι το πώς όλα τα παραπάνω δεν έχουν εφαρμοστεί στο ελληνικό πανεπιστήμιο λόγω του ότι τα άτομα-φοιτητές τόσα χρόνια κρατούν ζωντανούς τους συλλογικούς θεσμούς (φοιτητικούς συλλόγους, γενικές συνελεύσεις κτλ.), δρουν συλλογικά και έχουν-έχουμε καταφέρει, μέσα από τις πρακτικές που υιοθετούμε (π.χ. καταλήψεις) να αναχαιτίσουμε πιο παλιά τα ίδια πράγματα, με τα οποία είμαστε αντιμέτωποι και σήμερα, δηλαδή να φοιτούμε στην «Ελλάδα της κρίσης» με αξιοπρεπείς όρους.Τελικά, μια ανιστόρητη θέση η οποία μπορεί να λέει με περίσσια ευκολία ότι «δεν είμαστε με την κατάληψη» αξιακά, παραγνωρίζει όλη τη νικηφόρα ιστορία των αγώνων του φοιτητικού κινήματος, υπό το πρίσμα μιας ατομικής επιβίωσης που συνοψίζεται στο ότι προκειμένου να σωθώ εγώ, ας καταστραφεί ο διπλανός μου (είτε είναι συμφοιτητής μου, είτε είναι κάποιος εργαζόμενος).
3.       «ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ»: αν προσπαθήσουμε να ορίσουμε το ανεξάρτητο ως έννοια αναγκαστικά θα θέσουμε δυο βασικά ερωτήματα. Εννοούμε ανεξάρτητο από κομματικούς φορείς (χρηματοδοτήσεις, καθοδηγήσεις, κλπ) ή μήπως ανεξάρτητο από τις λογικές των ήδη υπαρκτών φοιτητικών παρατάξεων; Κατ’ αρχάς για να είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας αυτά τα δύο ερωτήματα δεν ήταν και δεν θα είναι ποτέ διαχωρισμένα. Πολύ απλά, αρκεί να αναφέρουμε ότι ως παράταξη για να έχεις την στήριξη από ένα πολιτικό κόμμα υπάρχει πάντα ως προϋπόθεση η πολιτική συμφωνία και συμπόρευση σε κομβικούς τομείς στην εκάστοτε συγκυρία. Αυτό που πρέπει επομένως να μας απασχολεί όσον αφορά τις πολιτικές παρατάξεις, και το κατά πόσο είναι ανεξάρτητες, είναι η θέση που παίρνουν σε μια σειρά ζητημάτων, και το ίδιο ισχύει – και πρέπει να ισχύει- για τα πλαίσια που κατεβαίνουν σε μια συνέλευση. Αν έχει κάτι σημασία λοιπόν για το ¨πλαίσιο ανοιχτή σχολή¨ είναι να αντιληφθούμεότι η θέση του σε αυτή τη συγκυρία (α) είναι ίδια στις απολήξεις της (ανοιχτή σχολή) αλλά και στον πυρήνα της, δηλαδή ακραίος ατομισμός- κοινωνικός κανιβαλισμός (ας βρουν την άκρη μόνοι τους οι εργαζόμενοι), με αυτή της ΔΑΠ και (β) αντικειμενικά βοηθάει (ανεξαρτήτως προθέσεων) το Υπουργείο να υλοποιήσει το σχεδιασμό του ανενόχλητο από το κομμάτι των φοιτητών.Συμπερασματικά, ο όρος «ανεξάρτητο» δεν αντιστοιχεί στο συγκεκριμένο πλαίσιο γιατί, σε τελική ανάλυση, έρχεται να δώσει λευκή επιταγή σε όσους από τους συναδέλφους μας τους καλύπτει αυτά που υποστηρίζει η  ΔΑΠ αλλά δεν θέλουν να ψηφίσουν την «ταμπέλα» ΔΑΠ-ΝΔΦΚ.
Τελικά, αν κάτι πρέπει να επιζητάμε από τη γενική συνέλευσή μας, είναι διάλογος εφ’ όλης της ύλης σύμφωνα με όλους τους παράγοντες που επιδρούν στη φοιτητική μας καθημερινότητα και αν κάτι πρέπει να επιζητάμε, επίσης, από τους εαυτούς μας είναι να παίρνουμε θέση κατανοώντας την ευθύνη που έχουμε συμμετέχοντας σε ένα συλλογικό όργανο. Μάλλον, λοιπόν, σε αυτή τη φάση το να απομονώνουμε το ζήτημα των μαθημάτων και της εξεταστικής είναι ανάξιο της συγκυρίας και μπορεί να μας οδηγήσει σε πολύ λάθος συμπεράσματα και σε δύσκολα μονοπάτια για το μέλλον μας. Επειδή λοιπόν τα ζητήματα τρέχουν και χρειάζονται απαντήσεις, είναι αναγκαίο να συνεκτιμήσουμε τα νέα δεδομένα και να πάρουμε θέση, γιατί μόνο μέσα από τους συλλογικούς αγώνες και διεκδικήσεις διασφαλίζονται τα δικαιώματα και οι όροι για την αξιοπρέπεια του καθενός μας..
Όλοι στη γενική συνέλευση του Φοιτητικού Συλλόγου Ναυπηγών την Τρίτη 3/12 στο αμφ. Δ στις 12:30

ΑΝΤΑΡΣΙΑ
Ανεξάρτητο Αριστερό Σχήμα Ναυπηγών Μηχ. Μηχανικών που συμμετέχει στα ΕΑΑΚ

*antarsia-eaak.blogspot.gr

ΑΛΦΑΒΗΤΑΡΙ (παρα)πολιτικών εννοιών…


Α
         ΑΝΤΑΡΣΙΑ (Ανεξάρτητο Αριστερό Σχήμα Ναυπηγών Μηχ.Μηχ.)το σχήμα από το οποίο γράφτηκε και αυτό το αλφαβητάρι. Όσοι αναφερόμαστε σε αυτό, συναντιόμαστε όποτε κρίνουμε αναγκαίο, συζητάμε – συνθέτουμε - αποφασίζουμε για το πως θα παρέμβουμε στη σχολή. Ενάντια σε λογικές ηττοπάθειας και μοιρολατρίας, προτάσσουμε τη συλλογική δράση των φοιτητών με άξονα τα κοινά τους συμφέροντά.
Ανταγωνισμός- ατομικισμόςο πρώτος οδηγεί στον δεύτερο. Και οι δύο προωθούνται από τις κυβερνήσεις, προσπαθώντας να οδηγήσουν φοιτητές σε ατομικές λύσεις σε προβλήματα όπου χωρούν μόνο ΣΥΛΛΟΓΙΚΕΣΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ.
ΔΕΝ ΑΝΤΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ, ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ...
Απουσίες μας τέλειωσαν από το λύκειο….
Αυθαιρεσία καθηγητική εκφράζεται με πολλούς τρόπους αλλά όλοι έχουν το ίδιο αποτέλεσμα, να μας κάνουν τη ζωή δύσκολη. Εμείς βέβαια δεν τους  αφήνουμε.Δε διορθώνεται, ανατρέπεται!!
Ανοιχτές Σχολές βλέπε Συμβιβασμός


Β  
Βόλεμα οι φοιτητές δε βολεύονται, βουλεύονται…

Δευτέρα 2 Δεκεμβρίου 2013

ΠΛΑΙΣΙΟ ΓΙΑ ΠΡΟΤΑΣΗ ΨΗΦΙΣΗΣ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΦΟΙΤΗΤΙΚΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΝΑΥΠΗΓΩΝ ΜΗΧ. ΜΗΧΑΝΙΚΩΝ 26/11/2013

     Μετά από 3 μήνες κινητοποιήσεων στα 2 μεγαλύτερα ιδρύματα της χώρας από εργαζόμενους-φοιτητές-καθηγητές, τα πανεπιστήμια αποτελούν ένα από τα βασικά θέματα συζήτησης στην ελληνική κοινωνία. Πολλά ακούγονται στα ΜΜΕ για το τι συμβαίνει σε ΕΜΠ και ΕΚΠΑ και το ποιες είναι οι επιπτώσεις των απεργιών των εργαζομένων και των καταλήψεων των φοιτητών όλο αυτό το διάστημα, το σίγουρο είναι ότι τεχνηέντως προσπαθούν να συγκαλύψουν την αλήθεια: η κυβέρνηση είναι που κλείνει τα πανεπιστήμια για να γεμίσει το σακούλι των απολύσεωνη κυβέρνηση μέσω του Υπουργού Παιδείας παρανομεί διαρκώς(εσκεμμένη παραπλάνηση του Συμβουλίου της Επικρατείας αναφέροντας ότι η απόλυση των εργαζομένων στα πανεπιστήμια είναι μνημονιακή επιταγή, λίστες απογραφής υπαλλήλων χωρίς δυνατότητα επιβεβαίωσης στοιχείων,  όσοι απεργοί δεν συμπλήρωσαν τις λίστες βγαίνουν κατευθείαν σε διαθεσιμότητα ποινικοποιώντας το δικαίωμα στην απεργία, απόλυση της 3μελούς επιτροπής του ΑΣΕΠ επειδή αρνιόταν να εκδώσει τις λίστες), η κυβέρνηση είναι που με την αδιαλλαξία της ωθεί στα όρια τα πράγματα και επιδίδεται σε μια προσπάθεια τρομοκράτησης με τις απειλές για επιστράτευση των απεργών, ΜΑΤ στο πολυτεχνείο αν εκπέμψει η ΕΡΤ από εκεί, συνεχείς παρεμβάσεις σε εισαγγελείς και δικαστήρια για να πλήξουν νομικά την απεργία ..
          Οι επικοινωνιακοί χειρισμοί του Αρβανιτόπουλου και ο δήθεν διάλογος που καλεί «αφήστε να γίνουν οι απολύσεις και κάτι θα βρούμε» είναι ένδειξη αδυναμίας που σχετίζεται από τη μία ότι το Υπουργείο Παιδείας θέλει πάση θυσία να αποφύγει να του χρεωθεί το χαμένο εξάμηνο και από την άλλη με ευρύτερες εξελίξεις που έχουν να κάνουν με τις πιέσεις τις τρόικας για νέα μέτρα (για άρση των περιορισμών πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας, απελευθέρωση του ορίου απολύσεων στον ιδιωτικό τομέα, ιδιωτικοποιήσεις-απολύσεις στις αμυντικές βιομηχανίες) που οδηγούν την κυβέρνηση να θέλει επειγόντως να κλείσει τα μέτωπα σε εκπαίδευση και υγεία. Αυτή η κατάσταση αντικειμενικά δημιουργεί την ευκαιρία μετά από κινητοποιήσεις 3 μηνών για να αποκρυσταλλωθεί μια μερική νίκη που μπορεί να μην φτάνει μέχρι την οριστική απόσυρση της Κοινής Υπουργικής Απόφασης για τις διαθεσιμότητες αλλά θα απαιτεί το πάγωμα της για 3-4 μήνες, την επιστροφή όλων των εργαζόμενων κανονικά για δουλειά  και την εκ νέου προσπάθεια (αφού ο διάλογος από την πλευρά της κυβέρνησης θα έχει στόχο το σφάξιμο θέσεων εργασίας) υπεράσπισης του Πολυτεχνείου από τις διαλυτικές διαθέσεις της κυβέρνησης. Ωστόσο πριν προχωρήσουμε στην ανάλυση του τι πρέπει να κάνουμε, είναι αναγκαία η αναλυτική παράθεση κάποιων στοιχείων..

Τα στοιχεία για το που βρίσκεται το Πολυτεχνείο σήμερα και μια σύγκριση με διεθνή standards

 Τα παρακάτω στοιχεία για τις άμεσες επιπτώσεις των 399 απολύσεων είναι παρμένα από ανακοίνωση της Πρυτανείας του ΕΜΠ για την κατάσταση που διαμορφώνεται στο ίδρυμα:
·         H Γενική Διεύθυνση Διοικητικής Στήριξης και Σπουδών αποδιοργανώνεται πλήρως, καθόσον η μείωση του προσωπικού της αγγίζει το 65%, με άμεση συνέπεια να μην λειτουργεί πλέον το ανταγωνιστικό πλεονέκτημα του Ε.Μ.Π. σε σχέση με άλλα ιδρύματα σε διεθνές επίπεδο και να ακυρώνεται ο ρόλος του στην προοπτική ανάπτυξης της χώρας. Αξίζει να σημειωθεί ότι η Διεύθυνση Διοικητικού η οποία υπάγεται διοικητικά στη Γενική Διεύθυνση Διοικητικής Στήριξης και Σπουδών θα υποστεί μείωση του ανθρώπινου δυναμικού της κατά 77%. Το Τμήμα Διοικητικού Προσωπικού θα απαρτίζεται πλέον από 2 άτομα, τα οποία αποκλείεται να ανταπεξέλθουν στις υφιστάμενες υψηλές απαιτήσεις των αρμοδιοτήτων τους. Χαρακτηριστικό των παραπάνω είναι ότι οι γραμματείες 6 σχολών του ΕΜΠ διαλύονται ολοσχερώς, για παράδειγμα στους Ναυπηγούς από τους 14 εργαζόμενους στην κεντρική γραμματεία προπτυχιακού-μεταπτυχιακού και στις γραμματείες των επιμέρους τομέων της σχολής μένουν 0 ..
·        Το Τμήμα Διδακτικού Προσωπικού και Διεκπεραίωσης και Αρχείου θα αποτελείται πλέον από 2 άτομα.

Σάββατο 9 Νοεμβρίου 2013

Προβολές των καταλήψεων των Φ.Σ ΕΜΠ


ΠΛΑΙΣΙΟ ΑΠΟΦΑΣΗΣ ΦΟΙΤΗΤΙΚΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΝΑΥΠΗΓΩΝ ΜΗΧ. ΜΗΧΑΝΙΚΩΝ 5/11/2013


            Ήδη βρισκόμαστε εννιά εβδομάδες σε κινητοποιήσεις στα μεγαλύτερα Ιδρύματα της Χώρας (ΕΜΠ, ΕΚΠΑ, ΑΠΘ, Πανεπιστήμιο Πάτρας κ.λπ.) λόγω της μεγαλειώδους απεργίας των εργαζομένων. Ένας αγώνας (απεργία και κατάληψη των κτιρίων για να μην δοθούν στο υπουργείο οι καταστάσεις των εργαζομένων και αρχίσουν οι απολύσεις) που αντικειμενικά μπήκε εμπόδιο στα σχέδια της κυβέρνησης να θέσει σε καθεστώς διαθεσιμότητας 12.500 δημόσιους υπάλληλους, μέτρο που ήταν προϋπόθεση για την επόμενη δόση από την τρόικα. Την στιγμή που κανονικά το Υπουργείο θα ετοίμαζε το νέο γύρο απολύσεων, πιεζόμενο από την απεργία των διοικητικών και το αδιέξοδο που αυτή έχει δημιουργήσει, φαίνονται σημάδια πανικού στον Υπουργό και τους επιτελάρχες του. Ο Υπουργός πιέστηκε από τον αγώνα και δεν εξήγγειλε μηνύσεις για να εξαναγκάσει τις διοικήσεις να στείλουν τις καταστάσεις των εργαζομένων, αλλά δημιούργησε μια ψηφιακή πλατφόρμα για την ατομική απογραφή των εργαζομένων ώστε να αρχίσουν από εκεί οι απολύσεις. Η εν λόγω πρωτοβουλία, όμως, καταπατά το συνταγματικό δικαίωμα την απεργίας, δεν διασφαλίζει τη μυστικότητα των προσωπικών δεδομένων και με μεγάλα προβλήματα για τη σωστή δήλωση στοιχείων. Ενώ στην αρχή η κυβέρνηση μέσω ψευδών ειδήσεων προσπάθησε να παρουσιάσει ότι έχουν απογραφεί τα 3/5 των διοικητικών υπαλλήλων στην πλατφόρμα την πρώτη μέρα, η απάντηση των διοικητικών ήταν αποστομωτική αφού μαζεύτηκαν πάνω από 800 δηλώσεις μη απογραφής σε ΕΜΠ και ΕΚΠΑ. Υπό αυτό το κλίμα το υπουργείο προσπάθησε να διασπάσει τον αγώνα των εργαζομένων απειλώντας πως αυτοί που δεν θα απογραφούν θα τεθούν αυτομάτως σε αργία. Δυστυχώς τα πολιτικά παιχνίδια, οι ψυχολογικοί εκβιασμοί, τα ξεπουλημένα ΜΜΕ και η συνδικαλιστική γραφειοκρατία οδήγησε το μεγαλύτερο μέρος των εργαζομένων να απογραφούν, με πολλές ενστάσεις για το κατά πόσο είναι σωστό, και τελικά μόνο 300 να πουν ΟΧΙ! Παρόλα αυτά, αυτό που συνεχίζει να ενοχλεί την κυβέρνηση είναι η ενότητα και η διάρκεια του πανεπιστημιακού μετώπου, αφού οι κινητοποιήσεις και μετά την απογραφή συνεχίζονται. Ένας αγώνας που τώρα θα πρέπει να πάρει μεγαλύτερες διαστάσεις μετά και τις ανακοινώσεις του συμβούλου του Υπουργού Παιδείας ότι το 2014 θα ακολουθήσει η διαθεσιμότητα εργαστηριακών – καθηγητών και επιστημονικού προσωπικού των Ιδρυμάτων. Αυτός ο αγώνας ξεκίνησε ενωμένος και θα τελειώσει έτσι όσο και αν αυτό αντιτίθεται στην πάγια τακτική της κυβέρνησης για διάσπαση των αγωνιζόμενων κομματιών. Όταν προσπαθεί η κυβέρνηση να μας χτυπήσει έναν – έναν, εμείς, ως πανεπιστημιακή κοινότητα απαντάμε συλλογικά με αγώνα διαρκείας! Δεν είναι τυχαίο ότι λόγω αδυναμίας να κάμψουν το αγώνα των εργαζομένων, διαρρέουν φήμες για μία ακόμη επιστράτευση ώστε να λήξουν την αντιπαράθεση καταστρατηγώντας και πάλι θεμελιώδη δημοκρατικά δικαιώματα όπως αυτό της απεργίας.
            Ο λόγος για αυτό το τεράστιο κύμα απολύσεων αλλά και αυτών που έρχονται (άλλες 30.000) είναι πολύ συγκεκριμένος: η διάλυση και των τελευταίων εργασιακών δικαιωμάτων σε δημόσιο και σε ιδιωτικό τομέα. Τ

Παρασκευή 1 Νοεμβρίου 2013

Αποτίμηση των κινητοποιήσεων στα πανεπιστήμια και της δράσης των ΕΑΑΚ - κείμενο συμβολής στο πανελλαδικό διήμερο


       Καθώς οδεύουμε προς την 9η εβδομάδα απεργίας των διοικητικών αλλά και κατάληψης της σχολής μας, νομίζουμε ότι είναι χρήσιμο αφού θέσουμε κάποιους άξονες για την γενικότερη κοινωνικο-πολιτική συγκυρία να κάνουμε μια αποτίμηση τόσο αυτών των κινητοποιήσεων όσο και των αντιφάσεων των ΕΑΑΚ στην πολιτική ανάλυση και πρακτική τους. Το ευρύτερο πλαίσιο μέσα στο οποίο ξέσπασαν οι απεργιακές κινητοποιήσεις των προηγούμενων εβδομάδων στην εκπαίδευση χαρακτηρίζεται με μια πρώτη ματιά από την κατάρρευση της προσπάθειας να «ντυθεί» η αστική στρατηγική υπέρβασης της κρίσης με τον θετικό μανδύα του success story αλλά και την κίνηση του αστικού συνασπισμού εξουσίας  να άρει παραδειγματικά την μονιμότητα στο δημόσιο (με τα ευρύτερα αποτελέσματα μιας τέτοιας κίνησης στην περαιτέρω απορρύθμιση των σχέσεων εργασίας) και να επανασταθεροποιήσει το κυβερνητικό κέντρο με τους χειρισμούς απέναντι στην Χ.Α. . Είναι γεγονός πως ανά περιόδους επανεμφανίζεται μια σχετική αστάθεια του κυβερνητικού κέντρου που σχετίζεται: με την αδυναμία προς το παρόν ανάδυσης ενός νέου μετανεοφιλελεύθερου καθεστώτος συσσώρευσης για την υπέρβαση της κρίσης τόσο στην Ελλάδα όσο και διεθνώς, με την αδυναμία συγκρότησης αστικής θετικής αφήγησης για την υπέρβαση της κρίσης για τα λαϊκά στρώματα και με τον ριζικό περιορισμό της κοινωνικής εκπροσώπησης  των αστικών κομμάτων λόγω της συμπίεσης ευρύτατων εργατικών και μικροαστικών στρωμάτων από τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις της περιόδου του μνημονίου.
       Ωστόσο το βασικό χαρακτηριστικό της περιόδου είναι η τάση διαρκούς σταθεροποίησης της αστικής στρατηγικής μέσω της δομικής μεταστροφής του ταξικού συσχετισμού δυνάμεων υπέρ των δυνάμεων του κεφαλαίου, διεργασία που εμπεδώνεται μέσα από την συνεχή επιβολή των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων τα τελευταία 3 χρόνια (που αποδιοργανώνει την ενότητα των λαϊκών στρωμάτων) και διαμέσου της απουσίας ενός κοινωνικο-πολιτικού μετώπου που θα έδινε προοπτική στον λαϊκό παράγοντα μέσω της πλατιάς αγωνιστικής συσπείρωσης στους χώρους δουλειάς και της κοινής δράσης της αριστεράς ενάντια στα εκάστοτε μέτρα, αλλά και μέσω μιας πολιτικής συμπόρευσης όλων εκείνων των δυνάμεων της αριστεράς που συμφωνούν χωρίς άλλα ιδεολογικά προαπαιτούμενα με την αναγκαιότητα του μεταβατικού προγράμματος για την άρθρωση μιας γραμμής υπεράσπισης των λαϊκών συμφερόντων..
Η χαμένη ευκαιρία του πανεκπαιδευτικού μετώπου-οι ευθύνες των ΕΑΑΚ
       Σε αυτό το γενικό πλαίσιο ξεκίνησαν οι πρώτες αντιδράσεις απέναντι στις διαθεσιμότητες στο δημόσιο, αντιδράσεις  που είχαν ως πυρήνα τους εκπαιδευτικούς της  δευτεροβάθμιας και τους διοικητικούς των πανεπιστημίων. Εκτιμάμε παρά τις αρχικές ενστάσεις συντρόφων-σχημάτων-αντιλήψεων ότι η αντανακλαστική σε πρώτη φάση πρακτική μας να θέσουμε στην πρώτη συνέλευση των διοικητικών του ΕΜΠ την κατεύθυνση για αγώνα διαρκείας και την αναγκαιότητα να διεξαχθεί περιφρουρημένη απεργία των διοικητικών(ώστε να σταματήσουν οι εξεταστικές) για να μπορέσουν να διεξαχθούν γενικές συνελεύσεις φοιτητών με κατεύθυνση για πολυήμερες καταλήψεις ήταν σωστή και υπήρξε καθοριστική για την σταθεροποίηση των κινητοποιήσεων. Αυτή η εκτίμηση βασίζεται στην ευεργετική αλληλεπίδραση που είχε η ανατροφοδότηση των φοιτητικών συλλόγων από το αγωνιστικό κλίμα των διοικητικών και από την ανάταση που υπήρξε στους διοικητικούς από το γεγονός ότι υπήρχαν κατειλημμένες σχολές που λειτουργούσαν ως «μαξιλάρι» απορρόφησης των πιέσεων του κοινωνικού αυτοματισμού.

Παρασκευή 11 Οκτωβρίου 2013

Τι κάνουμε και τι να κάνουμε….

  Η κίνηση του κράτους στη συγκυρία
   Η δολοφονία Φύσσα συμπύκνωσε αναμφίβολα την διαρκώς αναβαθμιζόμενη βίαιη δράση της Χ.Α. το τελευταίο διάστημα ανοιχτά απέναντι στην Αριστερά αλλά και ευρύτερα την προσπάθεια της να κατοχυρώσει ζωτικό πολιτικό χώρο διά της επιβολής( ακόμα και στο εσωτερικό της δεξιάς, διεκδικώντας την θέση του πιο συνεπή εκφραστή της μετεμφυλιακής δεξιάς σε ρήξη με την Ν.Δ. όπως σε Βίτσι, Μελιγαλά ). Οι προκλήσεις των επόμενων ημερών για το σύνολο της Αριστεράς έφεραν στον αφρό αδυναμίες σύλληψης του χαρακτήρα του φασιστικού φαινομένου, της στάσης στον δρόμο και στοχοθεσίας των αντιφασιστικών κινητοποιήσεων, καθώς και αδυναμία ουσιαστικής ερμηνείας της επιθετικής αντιμετώπισης του κράτους απέναντι στην Χ.Α. Η Χ.Α. αναπτύχθηκε αξιοποιώντας : τα αντιδραστικά ιδεολογικά χαρακτηριστικά και πρακτικές που προϋπήρχαν της κρίσης στην Ελλάδα (ατομισμός, ξενοφοβία, σεξισμός, χουλιγκανισμός κλπ), την φτωχοποίηση ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων που συντηρητικοποιούνταν μέσα στην όξυνση της κοινωνικής πόλωσης και την απουσία πολιτικής προοπτικής φιλολαϊκής διεξόδου από την κρίση, την αυταρχική θωράκιση του κράτους και την υιοθέτηση όψεων ενός ακροδεξιού πολιτικού λόγου και πρακτικής καθώς και την ανοχή-συνεργασία με θύλακες στην ελληνική αστυνομία. Η Χρυσή Αυγή δεν ταυτίζεται με το κράτος, έχει μια σχετική αυτονομία που καθορίζεται από την συγκυρία της ταξικής πάλης. Το γεγονός ότι η δολοφονία υπερέβει το πλαίσιο που η ίδια η αστική στρατηγική και το κράτος έθεταν στη συγκυρία δημιούργησε προϋποθέσεις για αποσταθεροποίηση και ένταση των κοινωνικών αγώνων, και οδήγησαν το κράτος να αναλάβει δράση απέναντι στην Χ.Α. , συνεκτιμώντας  από τη  μια τις υπαρκτές πιέσεις από το λαϊκό κίνημα, την αδυναμία της αριστεράς να δώσει κατεύθυνση όξυνσης της αντιπαράθεσης και τσακίσματος του φασισμού αλλά και επιδιώκοντας αυτοτελώς να περιορίσει την Χ.Α. εκλογικά αλλά και ως παράγοντα αστάθειας και να την διατηρήσει για χρυσή εφεδρεία σε έκτακτές καταστάσεις(πχ άτακτη χρεοκοπία).
     Η πρωτοβουλία των κινήσεων που απέκτησε η κυβέρνηση και οι κρατικοί μηχανισμοί στην αντιμετώπιση της Χ.Α. δημιούργησαν μια εικόνα «εγγυητή» της δημοκρατίας και της ομαλότητας που επέδρασε αποφασιστικά  στην αποσόβηση εκρηκτικής σύμπλεξης απεργιακών και αντιφασιστικών κινητοποιήσεων και σταθεροποίησαν εκ νέου το κυβερνητικό κέντρο. Ωστόσο αυτή η κατάληξη μόνο αναπότρεπτη δεν μπορεί να θεωρείται, η στάσητης αστυνομίας στο Κερατσίνι την επαύριο της δολοφονίας όπου σύμπραξε σε περιπτώσεις με νεοναζί φανερώνει ότι εκείνες τις πρώτες μέρες ήταν εμφανής η κρατική αμηχανία: η στήριξη της αστυνομίας στους ναζί έξω από τα γραφεία τους σήμαινε ταύτιση κράτους-ασυνομία-Χ.Α.  για ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, ενώ η μερική αποχώρηση-αδρανοποίηση της αστυνομίας από το πεδίο των συγκρούσεων θα έδινε την πρωτοβουλία των κινήσεων στο λαϊκό κίνημα. Αυτή την δυνατότητα για όξυνση των αντιφάσεων και περιορισμό των βαθμών ελευθερίας κίνησης του κράτους δεν την εκμεταλλευτήκαμε και οι δυνάμεις της ριζοσπαστικής αριστεράς έγιναν ακολουθητές της εκτονωτικής κατεύθυνσης της ρεφορμιστικής αριστεράς. Δύο είναι οι βασικοί λόγοι , η εντελώς λανθασμένη αντίληψη για την Χ.Α. ως ένα εργαλείο που καθοδηγείται καθετοποιημένα από την κυβέρνηση που κατέληγε στην μη στοχοποίηση των γραφείων της Χ.Α. αλλά του αστυνομικού τμήματος. Ο δεύτερος λόγος αφορά τα συντηρητικά αντανακλαστικά-φυσιογνωμία που οδηγούν στην παντελή αδυναμία υλοποίησης μιας οποιασδήποτε συγκρουσιακής κατεύθυνσης στο δρόμο, οι σύντροφοι που εξεγείρονταν στην ιδέα του να κατευθυνθεί η πορεία στα γραφεία της Χρυσής Αυγής στη Νίκαια είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα. Αυτή η στάση στο Κερατσίνι θα μπορούσε να χαρακτηριστεί απαράδεκτη, χαμένη ευκαιρία, υπήρξε όμως και κάτι άλλο : επικίνδυνη. Με την έννοια ότι η περιπλάνηση στα στενά του Κερατσινίου και η «στάση» για λαϊκή συνέλευση στην πλατεία , υπήρξαν ότι πιο επικίνδυνο θα μπορούσαμε να επιλέξουμε-χωρίς καμία πολιτική χρησιμότητα και με δεκάδες συλλήψεις. Αντίστροφα η μεγαλειώδης πορεία προς τα κεντρικά γραφεία της Χρυσής Αυγής(όπου πάλι πολλοί σύντροφοι έλεγαν βουλή) έδωσε  το κατάλληλο στίγμα και πρέπει να είναι αφορμή για την συγκρότηση πλατιού κεντρικού αντιφασιστικού μετώπου με δράση στις γειτονιές τόσο έμπρακτης οριοθέτησης του φασισμού όσο και ανάπτυξης δράσεων αλληλεγγύης, αλλά και κεντρικών αντιφασιστικών πορειών.
      Η επανασταθεροποίηση του κυβερνητικού κέντρου μέσω της διαχείρισης της Χ.Α. αλλά και του ξεφουσκώματος της απεργίας των εκπαιδευτικών είναι μάλλον εμφανής, εκείνο που πρέπει να τονιστεί είναι ότι το θεσμικό πλαίσιο που χρησιμοποιείται τώρα απέναντι στην Χ.Α. θα αξιοποιηθεί ευρύτερα απέναντι στο λαϊκό κίνημα και την αριστερά (ήδη στις Σκουριές) παράλληλα με την επαναφορά της θεωρίας των δύο άκρων.

Προκλήσεις και καθήκοντα για το φοιτητικό κίνημα και τα ΕΑΑΚ
    Η συγκυρία στην οποία τα ΕΑΑΚ καλούνται να κάνουν πολιτική, χαρακτηρίζεται  από την προσπάθεια της κυβέρνησης να εξασφαλίσει την επόμενη δόση εξασφαλίζοντας την επίτευξη των συμφωνηθέντων διαθεσιμοτήτων-απολύσεων  καθώς και τη συγκρότηση του νέου προϋπολογισμού με νέα φοροεπιδρομή στο στους ελεύθερους επαγγελματίες και περικοπή δανείων στα ασφαλιστικά ταμεία. Οι διαθεσιμότητες-απολύσεις στο δημόσιο σημαίνουν επί της ουσίας άρση της μονιμότητας και επιταχύνουν περαιτέρω στον ιδιωτικό τομέα την βαθύτερη απορρύθμιση των σχέσεων εργασίας ώστε να συμπιεστεί και άλλο η εργασία, έτσι πέρα από την αυτοτελή αξία της φθοράς της κυβέρνησης και της συμπαράστασης στους εργαζομένους η πάλη ενάντια στις διαθεσιμότητες-απολύσεις αποκτά και πιο κεντρικό χαρακτήρα.

Σάββατο 7 Σεπτεμβρίου 2013

ΕΝΑΣ ΑΓΩΝΑΣ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΟΘΕΙ …ΜΙΑ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΧΑΘΕΙ

Ø  Η κοινωνικο-πολιτική συγκυρία
         Η συγκυρία μετά τον αγώνα της ΕΡΤ θα μπορούσε με μια πρώτη ανάγνωση να χαρακτηριστεί από την κατάρρευση της θετικής προοπτικής-αναμονής για άμεση έξοδο από την κρίση που κωδικοποιούνταν στο success story και την αύξηση της κοινωνικής δυσαρέσκειας. Ωστόσο, η κυρίαρχη όψη της κοινωνικής πραγματικότητας συνεχίζει να είναι η εξατομίκευση και η μοιρολατρεία, που ανατροφοδοτείται διαρκώς απ’ την συμπίεση, άμεση και έμμεση, των λαϊκών στρωμάτων. Αυτή η κοινωνική πραγματικότητα φαίνεται να επηρεάζει και την ίδια την Αριστερά στο σύνολό της  που αδυνατεί-δυσανασχετεί να δώσει διέξοδο στις αγωνιστικές διαθέσεις επιμέρους κλάδων. Η στρατηγική αφασία της αριστεράς εντείνει την αίσθηση αδιεξόδου, αφού επί της ουσίας λείπει μια συγκεκριμένη αριστερή μετωπική πολιτική πρόταση λαϊκής διεξόδου από την κρίση (διαγραφή του χρέους, έξοδος από ευρώ-ΕΕ, εθνικοποιήσεις κλπ).
          Στη συγκυρία λόγω της τροπής που παίρνει η επιβολή-επιτάχυνση μιας σειράς μέτρων από τον αστικό συνασπισμό εξουσίας, συμπυκνώνεται στο κοινωνικό πεδίο ένα μεγάλο εύρος κλάδων που πλήττεται συντριπτικά και έστω και ενστικτώδικα εξετάζει κινητοποιήσεις ενώ ταυτόχρονα διαφαίνονται και κεντρικά κοινωνικά μέτωπα με μεγάλη πολιτική αξία. Δημιουργείται επομένως μια κατάσταση που αντικειμενικά προσφέρει κάποιες δυνατότητες για όξυνση των κοινωνικών αγώνων, πέρα όμως από την απουσία πολιτικού νεύρου που να βάζει κατεύθυνση αγωνιστικών κινητοποιήσεων και συντονισμού των επιμέρους κλάδων, πρέπει να προσμετράμε και την ικανότητα της συνδικαλιστικής γραφειοκρατείας να οριοθετεί-καταστέλει τις αγωνιστικές διαθέσεις (από κοινού σε πολλές περιπτώσεις με τις δυνάμεις του ΚΚΕ). Τα βασικά μέτωπα αυτή τη στιγμή είναι διαθεσιμότητες-απολύσεις στο δημόσιο τομέα και οι ιδιωτικοποιήσεις (ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ). Ο δυνητικός πυρήνας των κινητοποιούμενων κλάδων αφορά κατά βάση τους χώρους του δημοσίου και της εκπαίδευσης και με ιδιαίτερα μαζικούς όρους τους καθηγητές της δευτεροβάθμιας και τους διοικητικούς υπαλλήλους της τριτοβάθμιας.
     Εντός του πλαισίου που περιγράψαμε καλούμαστε να αποφασίσουμε για το αν τα ΕΑΑΚ αξιοποιώντας την απόφαση των διοικητικών του ΕΜΠ  θα δοκιμάσουν να σπάσουν τον κοινωνικό αυτοματισμό  (στη πράξη  και όχι στα λόγια…)καλώντας γενικές συνελεύσεις  στους φοιτητικούς συλλόγους του ΕΜΠ, καλώντας ταυτόχρονα και τους διοικητικούς άλλων ιδρυμάτων να υιοθετήσουν την απόφαση του ΕΜΠ, δημιουργώντας ένα ντόμινο στην τριτοβάθμια…. Σε αυτό το πλαίσιο, λογικά τίθεται και το ερώτημα για τα ίδια τα ΕΑΑΚ αν όχι τώρα, πότε?
         
Οι αντιφάσεις, το καθήκον των ΕΑΑΚ του πολυτεχνείου και η αναγκαία πολιτική γραμμή

Τρίτη 4 Ιουνίου 2013

ΔΙΑΓΡΑΦΕΣ ΦΟΙΤΗΤΩΝ ΚΑΙ 125 ΕΙΣΑΚΤΕΟΙ: ΤΟ ΝΕΟ ΧΟΥΝΕΡΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΤΟΙΜΑΖΕΙ ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ…

Μετά από μια περίοδο μαζικών και πανελλαδικών κινητοποιήσεων ενάντια στο σχέδιο Αθηνά, μπαίνει το ερώτημα αν η συμμετοχή του συλλόγου μας σε αυτές ήταν αναγκαία. Η αναγκαιότητα της αγωνιστικής συμμετοχής μας πρέπει να κριθεί, στο  τι τελικά έφερνε το σχέδιο Αθηνά στις σχολές. Έτσι σε μας, αύξησε τους εισακτέους από 54 σε 125 (συν μεταγραφές και ειδικές κατηγορίες θα φτάσουμε τους 150). Πάνω σε αυτό το ζήτημα είδαμε την αδυναμία ανάλυσης και απάντησης των υπόλοιπων παρατάξεων. Από την μία μεριά η ΔΑΠ  και η ΠΑΣΠ μας κατηγορούσαν για καταστροφολογία, υποστηρίζοντας ότι μία τέτοια αύξηση στον αριθμό των εισακτέων ήταν απλά μία πρόταση του υπουργείου και πως σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να περάσει. Από την άλλη η ΠΚΣ, ναι μεν αναγνώριζε το πρόβλημα, ωστόσο έμεινε σε μια συντεχνιακή ανάλυση(υλικοτεχνικές υποδομές) και δεν κατάφερε να αναλύσει την βαθύτερη στόχευση του υπουργείου.

Ποιος είναι τελικά ο στόχος της αντιεκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης;

Για να απαντήσουμε στο ερώτημα αυτό πρέπει να ενώσουμε τα κομμάτια του παζλ των πρόσφατων κυβερνητικών επιλογών για την ανώτατη εκπαίδευση. Πρώτο κομμάτι, αποτελεί η πρόσφατη ψήφιση  της παρακάτω τροπολογίας :
Α. Με Προεδρικά Διατάγματα, που προβλέπονται στην παράγραφο 6 του παρόντος άρθρου, μπορούν να ιδρύονται, συγχωνεύονται, κατανέμονται, μετονομάζονται και καταργούνται Κατευθύνσεις σε τμήματα Πανεπιστημίων και ΤΕΙ.       
Β. Για τον ορισμό του αριθμού εισακτέων και τη διαδικασία επιλογής των υποψηφίων  για την εισαγωγή σε Κατευθύνσεις των τμημάτων Πανεπιστημίων και ΤΕΙ εφαρμόζονται αντίστοιχα οι ισχύουσες διατάξεις για την εισαγωγή στα τμήματα Πανεπιστημίων και ΤΕΙ.
Παρατηρούμε ότι ο υπουργός  παιδείας αποκτά υπερεξουσίες και με μία υπουργική απόφαση μπορεί να εισάγει ειδικεύσεις-διαλύοντας πτυχία και κύκλους σπουδών- να αναδιαμορφώνει ολόκληρα ιδρύματα, προγράμματα σπουδών. Αυτή η αυταρχική επιβολή στοχεύει στην δημιουργία πιο ειδικευμένων αποφοίτων, χωρίς επαγγελματικές κατοχυρώσεις.
Δεύτερο κομμάτι, αποτελεί η εκπόνηση (μεχρι τον Σεπτέμβρη) των πρότυπων εσωτερικών κανονισμών από τη Σύγκλητο και η έγκρισή του από τα Συμβούλια Ιδρύματος. Αυτοί επί της ουσίας έρχονται να εφαρμόσουν το νόμο Διαμαντοπούλου και όλα όσα αυτός προβλέπει. Το πρώτο που έρχεται να επιτελέσει είναι οι διαγραφές φοιτητών στα ν+2

Δευτέρα 22 Απριλίου 2013

Η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ

Τα ξημερώματα του Σαββάτου 20 Απριλίου κάποιοι «άγνωστοι» παραβίασαν το στέκι των Φοιτητικών Συλλόγων Ναυπηγών και Μηχανολόγων βανδαλίζοντας το και σπάζοντας οτι βρήκαν μπροστά τους. Παρόμοιες πρακτικές μας είναι γνωστές απο το παρελθόν καθώς πριν δυο χρόνια το ίδιο στέκι κάποιοι το είχαν κάψει και βάψανε σβαστικες στο τοίχο. Την ίδια τύχη είχε και το στέκι των ηλεκτρολόγων μερικά χρόνια πριν καθώς ακόμη οι μνήμες της παρακρατικής επίθεσης στους στο στέκι των μεταλειωλόγων και μάλιστα εν μέσω κατάληψης είναι ακόμα νοπές. Η επίθεση έγινε λίγες μόνο μέρες μετά τις φοιτητικές εκλογές, τις προβοκατόρικες επιθέσεις που προσπάθησαν να διαλύσουν την εκλογική διαδικασία, αλλά και τα γεγονότα των προηγούμενων ημερών (κλείσιμο indymedia και ράδιο ένταση).Όλα τα παραπάνω δεν είναι τυχαία ή ασύνδετα γεγονότα με την επίθεση στο στέκι.
Θεωρούμε ότι στους ενεργούς φοιτητικούς συλλόγους που η κυβέρνηση, μέσω των παρατάξεων της, δεν  μπορεί με εμφανή τρόπο να διαλύσει τις γενικές συνελεύσεις και την μαζική και οργανωμένη  συμμετοχή των φοιτητών στις κινητοποιήσεις, χρησιμοποιεί τέτοιου τύπου εκφοβιστικές μεθόδους. Οι φετινές φοιτητικές εκλογές, που αποτέλεσαν την επόμενη πολιτική μάχη μετά την όξυνση του φοιτητικού κινήματος του προηγούμενου διαστήματος, αποτέλεσαν ένα ακόμα μήνυμα ανυπακοής της νεολαίας στο μέλλον που της ετοιμάζουν. Πανελλαδικά, η νεολαία ταρακούνησε την συγκυβέρνηση, αποστρεφόμενη τη λογική ατομικού δρόμου και υποταγής που εκφράζεται μέσα από την πτώση δαπ-πασπ, Αντίθετα, ενίσχυσε την ανατρεπτική  λογική του συλλογικού αγώνα, που εκφράζεται μέσα απ’ τις δυνάμεις της ΕΑΑΚ. Η τάση αυτή εκφράστηκε και στους Ναυπηγούς (η ΑΝΤΑΡΣΙΑ βγήκε πρώτη δύναμη) και στους Μηχανολόγους (η ΔΑΠ συνέχισε την πτωτική της πορεία). Αυτή η δυναμική των σχημάτων και η αποδυνάμωση των καθεστωτικών παρατάξεων ΔΑΠ-ΠΑΣΠ προφανώς δεν άρεσε σε κάποιους. Έχοντας κατά νου τις τελευταίες  παρακρατικές επιθέσεις ενάντια στο φοιτητικό κίνημα ( επίθεση μπράβων της ΠΑΣΠ ΤΕΙ Πάτρας μερικές μέρες πριν, ΔΑΠ ΤΕΙ Θεσσαλονίκης που πια έχει άμεσες σχέσεις με Χ.Α. κλπ) ΔΑΠ-ΠΑΣΠ είναι ύποπτοι για την επίθεση στο στέκι.
Αυτές οι επιθέσεις εντάσσονται στην οργανωμένη προσπάθεια κρατικών και παρακρατικών μηχανισμών να τρομοκρατήσουν όσους αγωνίζονται και να δημιουργήσουν φόβο και απογοήτευση σε όλη την κοινωνία. Από την αρχή της χρονιάς έχουμε δει την οργανωμένη προσπάθεια  του κράτους να τσακίσει κάθε αντίσταση εργαζόμενων και νεολαίας, είτε με την όξυνση της καταστολής (συλλήψεις και βασανισμοί αγωνιστών, ξύλο και χημικά σε πορείες, επίταξη απεργών του μετρό, εισβολή στο άσυλο και συλλήψεις απεργών και φοιτητών μέσα στο ΑΠΘ) είτε με την ιδεολογική τρομοκρατία και τη φίμωση όποιου εξέφραζε μια διαφορετική αντίληψη (σύλληψη Βαξεβάνη και κόψιμο εκπομπών, κλείσιμο indymedia,συκοφάντηση του αγώνα στις Σκουριές και μια σειρά αντίστοιχων γεγονότων)  
Όλα αυτά τα χρόνια το φοιτητικό κίνημα δεν έσβησε ποτέ και σε πείσμα των καιρών, ο φοιτητικός συνδικαλισμός μέσω των σχημάτων των ΕΑΑΚ διατήρησε έναν ριζοσπαστικό-μαχητικό χαρακτήρα. Μέσα από την μακροχρόνια πάλη ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση και τις μεγαλειώδης φοιτητικές κινητοποιήσεις, οι Φοιτητικοί Σύλλογοι, και η ριζοσπαστική αριστερά μέσα σε αυτούς, έμειναν ζωντανοί σε πείσμα πολλών και ιδιαίτερα αυτών που κυβερνάνε.  Οι παρακρατικού τύπου επιθέσεις δεν μας πτοούν, η απάντηση του φοιτητικού κινήματος πρέπει να είναι σαφής το επόμενο χρονικό διάστημα: ενεργοί φοιτητικοί σύλλογοι και μπλοκάρισμα των διαγραφών και των ειδικεύσεων στα προγράμματα σπουδών, διαρκής αγώνας στο πλάι του λαού για την ανατροπή Κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ γιατί δεν θα γίνουμε η γενιά που θα ζήσει χειρότερα από την προηγούμενη..
Απάντηση να πάρουν ενότητα και αγώνα
ΑΝΤΑΡΣΙΑ ανεξάρτητο αριστερό σχήμα Ναυπηγών Μηχ. Μηχ. που συμμετέχει στα ΕΑΑΚ

Αριστερή Πρωτοβουλία Τύρβη σχήμα της ΕΑΑΚ

Κυριακή 21 Απριλίου 2013

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΦΟΙΤΗΤΙΚΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ ΣΧΟΛΗΣ ΝΑΥΠΗΓΩΝ ΜΗΧΑΝΟΛΟΓΩΝ ΜΗΧΑΝΙΚΩΝ 2013

ΑΝΤΑΡΣΙΑ(ΕΑΑΚ):                     89
ΔΑΠ-ΝΔΦΚ:                                                     74
ΠΚΠ:                                                                 36
ΠΑΣΠ:                                                               25
ΑΡ.ΕΝ:                                                              12


    Τον τελευταίο χρόνο ο Φοιτητικός Σύλλογος Ναυπηγών με τις αγωνιστικές του αποφάσεις έχει δείξει ότι όταν οι φοιτητές δρουν συλλογικά, τότε μπορούν να καταφέρουν πολύ περισσότερα!!   
Ο Φοιτητικός σύλλογος Ναυπηγών Μηχ. Μηχ.  μέσα από τις μαζικές γενικές συνελεύσεις του και τις αγωνιστικές αποφάσεις του απαίτησε την μη εφαρμογή του νόμου Διαμαντοπούλου, αντέδρασε στο σχέδιο Αθηνά και αντιστάθηκε στο Συμβούλιο Διοίκησης και το πέταγμα των φοιτητών έξω από τη σύγκλητο και τη γενική συνέλευση της σχολής. 

 Και στα προβλήματα όμως, της σχολής, ο φοιτητικός σύλλογος απάντησε:
  • Πέτυχε μία μεγάλη νίκη για τον Σύλλογο αυξάνοντας το όριο δήλωσης μαθημάτων από 11 στα 14 και απεριόριστο μετά το 5ο έτος, 
  • αλλά και θέσπιση χαριστικής εξεταστικής για τους επί πτυχίω.
  • κανένας φοιτητής χωρίς βιβλία, διεκδικούμε αυτά που μας ανήκουν! 
και απαίτησε να διατεθούν όλα τα απαραίτητα συγγράμματα στου φοιτητές.

"Εμπρός λαέ μην σκύβεις το κεφάλι, ο μόνος δρόμος είναι αντίσταση και πάλη"

    Οι φοιτητές Ναυπηγοί, όμως, δεν ενδιαφέρθηκαν μόνο για τα ζητήματα που απασχολούν την σχολή τους.  Θέλοντας και οι ίδιοι να ανατρέψουν τη πολιτική λιτότητας των τελευταίων χρόνων, με μνημόνια και μεσοπρόθεσμα που φέρνουν διάλυση των εργασιακών δικαιωμάτων και συρρικνώνουν το βιοτικό επίπεδο όλων μας, ο φοιτητικός σύλλογος μέσω των συλλογικών οργάνων του αποφάσισε την συμμετοχή του στις πανεργατικές απεργίες.  Οι φοιτητές ναυπηγοί βρισκόντουσαν για άλλη μια φόρα στην πρώτη την γραμμή και μαζί με τους άλλους συλλόγους της Αθήνας διεκδικούσαν το αυτονόητο, μια ζωή με αξιοπρέπεια...

Δευτέρα 4 Μαρτίου 2013

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΔΑΠ-ΝΔΦΚ (…ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΔΩΡΕΑΝ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ)

Οι παρακάτω θέσεις είναι από τις επίσημες προτάσεις της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ και αναδεικνύουν  την πραγματική πολιτική ταυτότητα του συνδικαλιστικού τμήματος της Νέας Δημοκρατίας στα ελληνικά πανεπιστήμια που στρέφεται ανοιχτά ενάντια στις βασικές κατακτήσεις του φοιτητικού κινήματος όπως, δημόσια και δωρεάν πανεπιστημιακή εκπαίδευση που κατοχυρώνεται στο άρθρο 16, πτυχία με επαγγελματικά δικαιώματα, πανεπιστήμια ελεύθερα από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς και την αστυνομία…

ΘΕΣΗ 1η « Η προσαρμογή των προγραμμάτων σπουδών στις ανάγκες της αγοράς»                                                                                                                                                     

Μετάφραση:  Οι ανάγκες της αγοράς (δηλαδή της οικονομικής ολιγαρχίας) απαιτούν υπερκέρδη, άρα φθηνούς και ειδικευμένους εργαζόμενους χωρίς εργασιακά δικαιώματα, συνεπώς οι απόφοιτοι ΑΕΙ-ΤΕΙ πρέπει να είναι χωρίς πτυχία με επαγγελματικά δικαιώματα, συλλογικές κατοχυρώσεις και να πληρώνουν μια ζωή από την τσέπη τους για να επανακαταρτίζονται, άρα:
Ø   Όπως προβλέπει ο νόμος Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου πρέπει να σπάσουμε τα πτυχία μας σε 3 χρόνια bachelor+2 χρόνια master (το master που λέμε ως ΔΑΠ ορίζεται μόνο στο αγγλοσαξονικό σύστημα-Μπολόνια των σπασμένων πτυχίων) ή να δεχτούμε ένα πιο ειδικευμένο πτυχίο, π.χ. μόνο Ναυπηγού Μηχανικού με λιγότερες θέσεις για δουλειά και την συνεχή πίεση για επανακατάρτιση λόγω του πιο ειδικευμένου γνωστικού αντικειμένου και την απουσία της οποιασδήποτε συλλογικής κατοχύρωσης, που θα ωθεί στον κανιβαλισμό του αέναου κυνηγιού των πιστωτικών μονάδων για ένα καλύτερο ατομικό φάκελο προσόντων.

ΘΕΣΗ 2η  «Είναι ευκαιρία να προχωρήσουμε σε πραγματική Αξιολόγηση (με ταυτόχρονη κατάταξη των ελληνικών ΑΕΙ), τα αποτελέσματα της οποίας θα συνδέονται με τη χρηματοδότηση των Ιδρυμάτων.»          

Μετάφραση:  Η αξιολόγηση ακούγεται ωραία λέξη, για αυτό επειδή σας θεωρούμε ως ΔΑΠ-ΝΔΦΚ χαζούς εσάς τους φοιτητές την πετάμε σκέτη μπας και ψαρώσετε και δεν μας ρωτήσετε: αξιολόγηση?? με ποια κριτήρια???