Ø
Η κοινωνικο-πολιτική συγκυρία
Η συγκυρία μετά τον αγώνα της ΕΡΤ θα
μπορούσε με μια πρώτη ανάγνωση να χαρακτηριστεί από την κατάρρευση της θετικής
προοπτικής-αναμονής για άμεση έξοδο από την κρίση που κωδικοποιούνταν στο success story και την αύξηση της
κοινωνικής δυσαρέσκειας. Ωστόσο, η κυρίαρχη όψη της κοινωνικής πραγματικότητας
συνεχίζει να είναι η εξατομίκευση και η μοιρολατρεία, που ανατροφοδοτείται
διαρκώς απ’ την συμπίεση, άμεση και έμμεση, των λαϊκών στρωμάτων. Αυτή η
κοινωνική πραγματικότητα φαίνεται να επηρεάζει και την ίδια την Αριστερά στο
σύνολό της που αδυνατεί-δυσανασχετεί να
δώσει διέξοδο στις αγωνιστικές διαθέσεις επιμέρους κλάδων. Η στρατηγική αφασία
της αριστεράς εντείνει την αίσθηση αδιεξόδου, αφού επί της ουσίας λείπει μια
συγκεκριμένη αριστερή μετωπική πολιτική πρόταση λαϊκής διεξόδου από την κρίση (διαγραφή
του χρέους, έξοδος από ευρώ-ΕΕ, εθνικοποιήσεις κλπ).
Στη συγκυρία λόγω της τροπής που παίρνει η
επιβολή-επιτάχυνση μιας σειράς μέτρων από τον αστικό συνασπισμό εξουσίας,
συμπυκνώνεται στο κοινωνικό πεδίο ένα μεγάλο εύρος κλάδων που πλήττεται
συντριπτικά και έστω και ενστικτώδικα εξετάζει κινητοποιήσεις ενώ ταυτόχρονα
διαφαίνονται και κεντρικά κοινωνικά μέτωπα με μεγάλη πολιτική αξία.
Δημιουργείται επομένως μια κατάσταση που αντικειμενικά προσφέρει κάποιες
δυνατότητες για όξυνση των κοινωνικών αγώνων, πέρα όμως από την απουσία
πολιτικού νεύρου που να βάζει κατεύθυνση αγωνιστικών κινητοποιήσεων και
συντονισμού των επιμέρους κλάδων, πρέπει να προσμετράμε και την ικανότητα της
συνδικαλιστικής γραφειοκρατείας να οριοθετεί-καταστέλει τις αγωνιστικές
διαθέσεις (από κοινού σε πολλές περιπτώσεις με τις δυνάμεις του ΚΚΕ). Τα βασικά
μέτωπα αυτή τη στιγμή είναι διαθεσιμότητες-απολύσεις στο δημόσιο τομέα και οι
ιδιωτικοποιήσεις (ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ). Ο δυνητικός πυρήνας των κινητοποιούμενων κλάδων
αφορά κατά βάση τους χώρους του δημοσίου και της εκπαίδευσης και με ιδιαίτερα
μαζικούς όρους τους καθηγητές της δευτεροβάθμιας και τους διοικητικούς
υπαλλήλους της τριτοβάθμιας.
Εντός
του πλαισίου που περιγράψαμε καλούμαστε να αποφασίσουμε για το αν τα ΕΑΑΚ
αξιοποιώντας την απόφαση των διοικητικών του ΕΜΠ θα δοκιμάσουν να σπάσουν τον κοινωνικό
αυτοματισμό (στη πράξη και όχι στα λόγια…)καλώντας γενικές συνελεύσεις
στους φοιτητικούς συλλόγους του ΕΜΠ,
καλώντας ταυτόχρονα και τους διοικητικούς άλλων ιδρυμάτων να υιοθετήσουν την
απόφαση του ΕΜΠ, δημιουργώντας ένα ντόμινο στην τριτοβάθμια…. Σε αυτό το πλαίσιο, λογικά τίθεται και το ερώτημα για
τα ίδια τα ΕΑΑΚ αν όχι τώρα, πότε?
Οι
αντιφάσεις, το καθήκον των ΕΑΑΚ του πολυτεχνείου και η αναγκαία πολιτική γραμμή