Απόφαση Γενικής Συνέλευσης Ναυπηγών Μηχ. Μηχανικών 15/10/14

Καταστροφής συνέχεια ή μπορεί να πάει και αλλιώς ?

                Η φετινή χρονιά ανέδειξε από νωρίς την αδυναμία της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ να νομιμοποιήσει την πολιτική λιτότητας και να σταθεροποιηθεί εντελώς στην εξουσία, αφού η κυβερνητική ρητορεία περί success story καταρρέει (όπως και οι εξαγγελίες που το συνοδεύουν ανά περίοδο: περικοπή του χρέους σε διαπραγμάτευση με τους δανειστές, αποχώρηση του ΔΝΤ από την Ελλάδα, έξοδος από το μνημόνιο με υποτιθέμενη οικονομική αυτοτέλεια του κράτους και δανεισμό από τις αγορές κλπ ..) από την πραγματικότητα και την άτεγκτη στάση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΔΝΤ. Η εντεινόμενη λαϊκή δυσαρέσκεια της τελευταίας περιόδου σε μεγάλο βαθμό τροφοδοτήθηκε και από την εφαρμογή του ΕΝΦΙΑ (έναν φόρο πάνω στην κατοικία που θέτει εν αμφιβόλω την ασφάλεια της ιδιωτικής στέγης), καθώς στην προσπάθεια της κυβέρνησης να ανοίξει ένα νέο πεδίο κερδοφορίας για τις οικονομικές ελίτ αναίρεσε ένα ιστορικό συμβιβασμό με την πλατιά λαϊκή πλειοψηφία.

                Η κατάσταση, όμως, παραμένει τεταμένη ακόμη και σε μηχανισμούς του ίδιου του κράτους, με την ανυπακοή μέσα στο δημόσιο και ιδιαίτερα στους δήμους, με το ζήτημα της αξιολόγησης των δημόσιων υπαλλήλων. Αρκετοί δήμοι αντιδρούν στην εφαρμογή αυτής της “αξιολόγησης” που έχει ως προαπαιτούμενο την απόλυση του 15% των εργαζομένων των δήμων ασχέτως τις πραγματικές ανάγκες και τις ιδιαιτερότητες που μπορεί να υπάρχουν. Η αντίδραση του κεντρικού κράτους στην ανυπακοή αυτή είναι η εμπλοκή της δικαιοσύνης με εισαγγελική παρέμβαση στους δημάρχους που δεν επιτρέπουν την συνέχιση της διαδικασίας και πίεση στην τοπική εξουσία μέσω άλλων μηχανισμών (ΤΑΙΠΕΔ στο Χαλάνδρι) αποδεικνύοντας ότι αντίθετες λογικές προς την κυρίαρχη πολιτική όχι απλώς δεν θα επιτρέπονται αλλά θα καταστέλλονται.

                Η αγωνιώδης προσπάθεια της κυβέρνησης, για να εξασφαλισθούν οι 180 βουλευτές για την εκλογή του προέδρου της δημοκρατίας και την αποφυγή πρόωρων εκλογών, φανερώνει την ουσία της κοινωνικής σύγκρουσης της περιόδου: οι ντόπιες οικονομικές ελίτ θα υπερβούν την οικονομική κρίση με το τσάκισμα όλων των λαϊκών κατακτήσεων και ελευθεριών και για αυτό επιθυμούν την αμείωτη εφαρμογή της μνημονιακής λιτότητας χωρίς διαλείμματα και συμβιβασμούς με εργαζόμενους και νεολαία.

                Είναι πρώτιστο καθήκον για τον ελληνικό λαό, αυτή η κυβέρνηση να φύγει άμεσα υπό το βάρος μεγάλων αγώνων για να ανακοπεί η μνημονιακή λαίλαπα, να επιστρέψει η αυτοπεποίθηση ότι η κοινωνική καταστροφή δεν είναι ο μόνος δρόμος και να δοθεί ένα σαφές μήνυμα τι περιμένει όποιον πάει να εφαρμόσει την ίδια πολιτική. Τα μεγάλα κοινωνικά μέτωπα που ανοίγονται αυτή τη περίοδο (ο ΕΝΦΙΑ, οι διαγραφές φοιτητών, η αξιολόγηση και οι απολύσεις στο δημόσιο) θα πρέπει να αποτελέσουν το έναυσμα μεγάλων ενωτικών κινητοποιήσεων που θα συμπαρασύρουν πλειοψηφικά κοινωνικά ρεύματα στον αγώνα για ανακοπή της επίθεσης και με στόχο την πτώση της κυβέρνησης. Ο ρόλος του φοιτητικού κινήματος σε αυτή την διεργασία είναι κρίσιμος, καθώς παραδοσιακά αποτελούσε πυροδότη ευρύτερων κινητοποιήσεων, ωστόσο η αναγκαιότητα των φοιτητών να βγουν στο δρόμο είναι μάλιστα πιο υλική από ποτέ με τις διαγραφές και τους οργανισμούς να είναι ήδη προ των πυλών..

               

Η κυβέρνηση προσπαθεί με το «μαστίγιο» να εφαρμόσει τις διαγραφές

            Η κυβέρνηση διαμέσου του υπουργείου, των διοικήσεων των Ιδρυμάτων και των ΜΑΤ προσπαθεί να εφαρμόσει με κάθε τρόπο για πρώτη φορά στα ελληνικά πανεπιστήμια τις διαγραφές ως μέτρο πειθάρχησης των φοιτητών. Πρώτη κίνηση νομιμοποίησης του μέτρου, αποτέλεσε η εξαγγελία για τη διαγραφή των μεγαλύτερων φοιτητών μέσα στον Σεπτέμβρη, ώστε να διαχωρίζειτους φοιτητές σε ενεργούς αιώνιους και ανενεργούς αιώνιους για να κατακερματίζονται και οι αντιδράσεις, να νομιμοποιείται το μέτρο και να έρθει πιο κοντά η πλήρης εφαρμογή του, δηλαδή η διαγραφή στα ν+2 χρόνια.

ΚΑΝΕΝΑΣ ΦΟΙΤΗΤΗΣ ΔΕΝ ΘΑ ΔΙΑΓΡΑΦΕΙ

     Ήδη από τις αρχές Αυγούστου το Υπουργείο Παιδείας και ο Λοβέρδος ξεκίνησαν ένα συντονισμένο βομβαρδισμό δηλώσεων για το ζήτημα των «λιμναζόντων» φοιτητών, όπως αρέσκονται να τους χαρακτηρίζουν. Δηλώσεις που ενώ αρχικά διαβεβαίωναν ότι δεν θα υπάρξουν διαγραφές πριν από την ψήφιση των Οργανισμών των ιδρυμάτων, στη συνέχεια μετατράπηκαν σε απειλές για διαγραφές 180.000 φοιτητών μέχρι την 1η Σεπτέμβρη και τελικά κατέληξαν μέσα από την τακτική του «διαίρει και βασίλευε» να διαχωρίσουν τους υπό διαγραφή φοιτητές σε «ενεργούς» και «ανενεργούς» για να μειώσουν τις αντιδράσεις. Αυτή η κατάσταση που στερεί από φοιτητές το πτυχίο τους, νομιμοποιεί το μέτρο αυτό και προετοιμάζει την εφαρμογή των διαγραφών και στα ν+2 χρόνια. Απέναντι σε αυτό, πρέπει σαν φοιτητικός σύλλογος να αποτρέψουμε αρχικά την διαγραφή των συναδέλφων μας με κάθε τρόπο (με καταλήψεις στο γραφείο του κοσμήτορα, την πρυτανεία ενδεχομένως ακόμα και στην γραμματεία) κατά την διάρκεια της εξεταστικής και να προετοιμάσουμε και να οργανώσουμε τον αγώνα για την ολική ανατροπή του μέτρου των διαγραφών.

Ποια είναι τα επιχειρήματα του Υπουργείου; Και ποια η πραγματικότητα;;;

Μπορούμε να συνοψίσουμε τα επιχειρήματα του Υπουργείου γύρω από την αναγκαιότητα να υπάρξουν διαγραφές, ως εξής: 

1) οι συγκεκριμένοι φοιτητές επιβαρύνουν οικονομικά τα ιδρύματα, επομένως το κράτος και κατ’ επέκταση τον Έλληνα φορολογούμενο,   

2) προβλήματα γραφειοκρατίας μέσα στα ιδρύματα, επομένως πρέπει να μπει μία τάξη στις λίστες των φοιτητών, 

3) αλλοίωση των πραγματικών ποσοστών φοιτητών/καθηγητών και φοιτητών/εργαζομένων με αποτέλεσμα το ίδρυμα να δυσκολεύεται να ανέβει στις παγκόσμιες κατατάξεις και να προσελκύσει οικονομικά κεφάλαια. 

Πρώτον, είναι ευρέως γνωστό, από τον οποιοδήποτε έχει σχέση με το πανεπιστήμιο, ότι ένας φοιτητής που τελειώνει την κανονική περίοδο φοίτησης, σταματάει να δικαιούται τις φοιτητικές παροχές όπως πάσο, σίτιση και στέγαση, μην επιβαρύνοντας πλέον με κανέναν τρόπο πέρα από μερικά bytes στον υπολογιστή και κάποιες κόλλες χαρτί όταν εξετάζεται. 

Δεύτερον, είναι τουλάχιστον αστείο, το υπουργείο να επικαλείται γραφειοκρατικά προβλήματα από την ύπαρξη μερικών ακόμα ονομάτων σε ένα υπολογιστή (λες και είμαστε στο 1950!!).

Περί «λιμναζόντων», «αιωνίων», και άλλα συναφή…

              Τέλος καλοκαιριού, περίοδος που θα περίμενε κανείς να είμαστε ξεκούραστοι και ξένοιαστοι, ακόμα και αν έρχεται εξεταστική σε λίγες μόλις μέρες, Tο Υπουργείο Παιδείας και ο Υπουργός έχουν διαφορετική άποψη ωστόσο, καθώς από τις αρχές Αυγούστου ξεκίνησαν ένα συντονισμένο βομβαρδισμό δηλώσεων για το ζήτημα των «λιμναζόντων» φοιτητών, όπως αρέσκονται να τους χαρακτηρίζουν. Δηλώσεις που ενώ αρχικά καθησύχαζαν και διαβεβαίωναν ότι δεν θα υπάρξουν διαγραφές πριν από την ψήφιση των Οργανισμών των ιδρυμάτων και φυσικά «ειδική» μεταχείριση για τους «ενεργούς» φοιτητές, κατέληξαν τις τελευταίες μέρες να μιλάνε για «εξευτελιστική κατάσταση» (λόγια του Υπουργείου), και ότι οι 180000 «λιμνάζοντες» θα διαγραφούν πριν ακόμη μπει ο Σεπτέμβρης.

Ποια είναι τα επιχειρήματα του Υπουργείου;;

              Με βάση τις κατά καιρούς δηλώσεις του Υπουργείο πάνω στο ζήτημα της αναγκαιότητας να υπάρξουν διαγραφές, μπορούμε να συνοψίσουμε τα εξής επιχειρήματα: 1) οι συγκεκριμένοι φοιτητές επιβαρύνουν οικονομικά τα ιδρύματα, επομένως το κράτος και κατ’ επέκταση τον Έλληνα φορολογούμενο.   2) Προβλήματα γραφειοκρατίας μέσα στα ιδρύματα, επομένως πρέπει να μπει μία τάξη στις λίστες των φοιτητών 3) Αλλοίωση των πραγματικών λόγων φοιτητή/καθηγητή και εργαζόμενου με αποτέλεσμα είτε να μην έχουμε καλή εικόνα για την ποιότητα σπουδών των πανεπιστημίων είτε ( σύμφωνα και με τις νέες ρυθμίσεις που στραγγαλίζουν οικονομικά τα πανεπιστήμια και τα ωθούν στην κατά βάση ιδιωτική χρηματοδότηση) το ίδρυμα να δυσκολεύεται να ανέβει στις παγκόσμιες κατατάξεις και να προσελκύσει οικονομικά κεφάλαια.  

Καιρός για ορισμένες διευκρινίσεις

         Θα προσπαθήσουμε να απαντήσουμε συνοπτικά και συνολικά στα επιχειρήματα του Υπουργείου καθώς ο παιδιαρίστικος χαραχτήρας τους δεν μας επιτρέπει να ασχοληθούμε περεταίρω. Είναι ευρέως γνωστό, από τον οποιοδήποτε έχει σχέση με το πανεπιστήμιο, ότι ένας φοιτητής που τελειώνει την κανονική περίοδο φοίτησης, σταματάει να δικαιούται τις φοιτητικές παροχές όπως πάσο, σίτιση και στέγαση, μην επιβαρύνοντας πλέον με κανέναν τρόπο πέρα από μερικά bytes  στον υπολογιστή και κάποιες κόλλες χαρτί όταν εξετάζεται. Εκτός και αν το υπουργείο δεν κατέχει την έννοια του ηλεκτρονικού υπολογιστή μάλλον μας εμπαίζει λέγοντας ότι δημιουργεί γραφειοκρατικά προβλήματα η ύπαρξη μερικών ακόμα ονομάτων (με συνήθως ελάχιστες απαιτήσεις από τις γραμματείες των σχολών τους) στο φοιτητολόγιο (που φυσικά είναι ηλεκτρονικό). Τέλος, πέρα από το γεγονός ότι στους λόγους φοιτητή/ καθηγητή τα τελευταία χρόνια τα πανεπιστήμια αναφέρουν τους μέχρι και ν+2 έτη φοιτητές, η αδυναμία των πανεπιστημίων να λειτουργήσουν αξιοπρεπώς δεν έχει σε τίποτα να κάνει με τους συγκεκριμένους φοιτητές άλλα μάλλον με την τεράστια υποχρηματοδότηση (της τάξης του 70%)

Κάλεσμα αγώνα από το Συντονιστικό κατάληψης Πολυτεχνείου Κρήτης

Την στιγμή που υπάρχει ένα κλίμα αμφισβήησης των πολιτικών της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, το οποίο φαίνεται τόσο από το εκλογικό αποτέλεσμα των ευρωεκλογών όσο και από τις συνεχιζόμενες κινητοποιήσεις των καθαριστριών στο Υπ. Οικονομικών και τις κινητοποιήσεις των διοικητικών υπαλλήλων στο ΕΜΠ, έρχονται να περάσουν μέσα στα ελληνικά πανεπιστήμια οι εσωτερικοί κανονισμοί και οι διαγραφές 180.000 φοιτητών. Οι εσωτερικοί κανονισμοί αποτελούν στην ουσία την εφαρμογή όλων των προηγούμενων νόμων για την αντιδραστική εκπαιδευτική αναδιάρθρωση και ορίζονται ξεχωριστά σε κάθε ίδρυμα. Στο τέλος του 2013 εκδόθηκε ο Πρότυπος Εσωτερικός Κανονισμός από το Υπουργείο Παιδείας τον οποίο κάθε ίδρυμα καλείται να διαμορφώσει ανάλογα με τις ιδιαιτερότητες του, πάντα όμως εντός του δεσμευτικού πλαισίου των επιταγών ΕΕ - ΔΝΤ - Κεφαλαίου. Πιο συγκεκριμένα ο Εσωτερικός Κανονισμός συμπυκνώνεται στους εξής κόμβους:

 - Ορίζεται η διάσπαση του κύκλου σπουδών σε 3 + 2 χρόνια, δηλαδή σε προπτυχιακό και μεταπτυχιακό κύκλο σπουδών (bachelor-master), στοιχειοθετείται ο ατομικός φάκελος προσόντων, εισάγονται οι πιστωτικές μονάδες και ιδρύονται σχολές δια βίου μάθησης. - Ορίζονται πειθαρχικές διώξεις για οποιονδήποτε εμποδίσει την ομαλή λειτουργία του ιδρύματος, εντατικοποιείται ακόμα περισσότερο ο ρυθμός σπουδών και καθιερώνονται οι διαγραφές των φοιτητών στα ν+2 χρόνια ή μετά από πολλαπλές αποτυχίες σε ένα μάθημα. - Μετακυλείεται το κόστος σπουδών στους φοιτητές καθώς δεν ορίζονται δωρεάν συγγράμματα, ανοίγει ο δρόμος για την επιβολή διδάκτρων ενώ δεν γίνεται λόγος για την φοιτητική μέριμνα (σίτιση-στέγαση-μεταφορές). - Ορίζεται η εκμετάλλευση της περιουσίας του ιδρύματος και ανοίγει στην ουσία, ο δρόμος για την διαμόρφωση του προγράμματος σπουδών σύμφωνα με τις ανάγκες της αγοράς, εισάγοντας έτσι τις επιχειρήσεις στο ελληνικό πανεπιστήμιο.

Τα παραπάνω έρχονται να διασπάσουν τα πτυχία δημιουργώντας εξειδικευμένους και ευέλικτους αποφοίτους χωρίς συλλογικά δικαιώματα, οι οποίοι θα επιδίδονται σε ένα συνεχές κυνήγι πιστωτικών μονάδων και επανακατάρτισης, να καταπνίξουν οποιαδήποτε φωνή αντίστασης  μέσα στα ιδρύματα και να πειθαρχήσουν τους φοιτητές μέσω της εντατικοποίησης του προγράμματος τους. Ακόμα, έχει σαν αποτέλεσμα την απαξίωση της δωρεάν παιδείας και τον αποκλεισμό πολλών φοιτητών από τα ελληνικά πανεπιστήμια. Με την άμεση εμπλοκή ιδιωτικών επιχειρήσεων μέσα σε αυτά καταργείται ο δημόσιος χαρακτήρας της εκπαίδευσης.Στο Πολυτεχνείο Κρήτης ο Εσωτερικός Κανονισμός ήρθε να ψηφιστεί εν μέσω εξεταστικής, με τη Σύγκλητο να συνεδριάζει με κλειστές πόρτες και να καταλήγει να τον περνάει μέσω τηλεδιάσκεψης, δείχνοντας έτσι τον αντιδραστικό χαρακτήρα της ως μακρύ χέρι της πολιτικής της κυβέρνησης. Την ώρα που το Συμβούλιο Διοίκησης συνεδρίαζε εν κρυπτώ για τον οργανισμό, ο Σύλλογος Φοιτητών πραγματοποίησε μία από τις μαζικότερες συνελεύσεις που έχουν γίνει προχωρώντας σε κατάληψη του ιδρύματος στην οποία η Πρυτανεία απάντησε με αισχρή προπαγάνδα και κλείσιμο της φοιτητικής Λέσχης, για πρώτη φορά στα χρονικά. Το συντονιστικό της επόμενης μέρας και η πορεία στην πόλη των Χανίων είχαν πρωτοφανή μαζικότητα. Εμείς, ως σύλλογος φοιτητών Πολυτεχνείου Κρήτης, παρά τους εκβιασμούς της Πρυτανείας, συνεχίζουμε τον αγώνα μας για την ανατροπή του Οργανισμού.

Καλούμε όλους τους φοιτητικούς συλλόγους στην Ελλάδα να μπουν σε γενικές συνελεύσεις και να λάβουν αγωνιστικές αποφάσεις απέναντι στους Εσωτερικούς κανονισμούς και τις διαγραφές που έρχονται, να στήσουν ανάχωμα στην κυβερνητική πολιτική που διαλύει το ελληνικό πανεπιστήμιο και να μπλοκάρουν οποιαδήποτε διαδικασία ψήφισης του Εσωτερικού Κανονισμού με σκοπό τη συγκρότηση ενός πανελλαδικού φοιτητικού κινήματος ενάντια τους εσωτερικούς κανονισμούς, στις διαγραφές και στην συνολικότερη πολιτική που ασκείται στη χώρα.

ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ, ΟΙ ΔΙΑΓΡΑΦΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΕΑΑΚ

Ένα κείμενο, με στόχο η αδράνεια να πάψει να αποτελεί μορφή κίνησης

Η συγκυρία καθιστά περιττή την ύπαρξη εισαγωγής σε κείμενο για την πολιτική παρέμβαση και στοχοθεσία των ΕΑΑΚ το επόμενο διάστημα. Η διαρκής αδυναμία του λαϊκού κινήματος να απαντήσει στις επιθέσεις που δέχεται και η αδυναμία της ριζοσπαστικής αριστεράς να συμβάλει στην συγκρότηση ενός ευρύτερου μετώπου που θα αναδυκνύει τη δυνατότητα μιας άλλης προοπτικής για τα λαϊκά στρώματα ενάντια σε μνημόνια-χρέος-ευρώ, συνδέεται άρρηκτα με τη μετάθεση της ελπίδας για «ανατροπή» των μνημονίων στις κάλπες. Η κατάσταση αυτή διαπερνά και το φοιτητικό κίνημα, την στιγμή που η κυβέρνηση και οι συμμάχοι της εντός των Ιδρυμάτων (Συμβούλια Διοίκησης, καθηγητικό σώμα) επιδιώκουν διαρκώς να κατακτήσουν θέσεις για την ολοκληρωτική εφαρμογή του Νόμου Διαμαντοπούλου.

Η ΒΡΑΔΥΦΛΕΓΗΣ ΒΟΜΒΑ ΤΗΣ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗΣ…

Στις κατά καιρούς προσπάθειες εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, την περίοδο της μεταπολίτευσης, πολλές διατάξεις διαφοροποιούνται. Παρ΄όλα αυτά μια επιδίωξη παραμένει διαρκής και περιλαμβάνεται στο σύνολο σχεδόν των νόμων που επιχειρούν να αναδιαρθρώσουν δομικά την τριτοβάθμια: οι διαγραφές. Ήδη από τον πρώτο νόμο του 1978 (ν. 815), η διάταξη για «ν+2» ανώτατα χρόνια φοίτησης βρισκόταν στις κεντρικές προβλέψεις του νόμου. Από τότε και το πολυνομοσχέδιο Κοντογιαννόπουλου (’91) και ο νομός Γιαννάκου (’06), εμπεριείχαν το μέτρο στις προβλέψεις τους.

Η προσπάθεια για τη θέσπιση των διαγραφών, αποτελεί διαχρονική επιδίωξη της εκάστοτε κυβέρνησης καθώς συνδέεται με ένα διαχρονικό στόχο του συνασπισμού εξουσίας στην Ελλάδα (παρά τις, μέσα στο χρόνο «εσωτερικές αναδιαρθρώσεις» του): τον ιδεολογικό εναρμονισμό του Πανεπιστημίου με την υπόλοιπη κοινωνία και την καταστολή-πειθάρχηση του φοιτητικού κινήματος.

Οι κατεκτημένες δημοκρατικές και συνδικαλιστικές ελευθερίες αποτελούν ένα, ούτως ή άλλως, ισχυρό υπόβαθρο στα Πανεπιστήμια για την ανάπτυξη πρακτικών διεκδίκησης που διαμορφώνουν τελείως διαφορετικά ιδεολογικά χαρακτηριστικά, από αυτά που το κεφάλαιο απαιτεί για τους μελλοντικούς του εργαζόμενους. Πολύ περισσότερο όμως, οι ελευθερίες αυτές γίνονται ακόμα πιο «εκρηκτικές», όταν συνδυάζονται με μια κατάκτηση που δεν υπάρχει σε κανέναν άλλο κοινωνικό χώρο: τη δυνατότητα του κοινωνικού υποκειμένου (φοιτητικό σώμα) να μην διακυβεύεται η θέση του, στον μηχανισμό (τριτοβάθμια), ανεξάρτητα από τη στάση του (κινητοποιήσεις, «χαλαρότητα», εργασία κλπ), ή την στάση των φορέων εξουσίας (καθηγητικό σώμα, όργανα διοίκησης).

Ας σκεφτούμε την ποιοτική διαφορά που αυτό αποτελεί, σε σύγκριση με την κατάσταση που επικρατεί στους εργασιακούς χώρους, όπου οι απολύσεις αποτελούν τη «δαμόκλειο σπάθη» πάνω από τα κεφάλια των εργαζομένων. Η απουσία ενός τέτοιου πειθαρχικού μέτρου, δίνει τη δυνατότητα να διαμορφώνονται διεκδικήσεις, που ακόμα και αν οδηγούν σε στάσεις ρεβανσισμού (π.χ. εντατικοποίηση), δεν καταλήγουν ποτέ στη ριζική οριοθέτηση φοιτητών από τον αντικειμενικό λόγο ένταξης στο Πανεπιστήμιο: τη λήψη του πτυχίου. Επιπλέον η απουσία του ανώτατου όριου φοίτησης, διαμορφώνει ένα πλαίσιο σπουδών τέτοιο, όπου η ανάπτυξη συλλογικών πρακτικών, δεν αντιμετωπίζεται ως «χάσιμο χρόνου» εν όψει ενός «χρονικού ορίου», πέραν του οποίου η φοιτητική ιδιότητα χάνεται. Με λίγα λόγια η απουσία των των κάθε λογής εξισώσεων του «ν», δίνει τη δυνατότητα στο φοιτητικο σώμα, ενός σχετικού ελέγχου επί της φοίτησης.

Οι διαγραφές αποτελούν ένα μέτρο, που πλήττει τους φοιτητές με ενιαίο τρόπο και η υλικότητα του είναι συντριπτική. Δεν είναι τυχαίο ότι ιστορικά, οι νόμοι που περιελάμβαναν τη διάταξη των διαγραφών, αποτέλεσαν αντικείμενο σφοδρής σύγκρουσης μεταξύ φοιτητικού κινήματος και κυβέρνησης, καθώς εκλαμβάνονταν ως βίαια αναδιάρθρωση των όρων ύπαρξης των φοιτητών εντός των Πανεπιστημίων. Επίσης δεν πρέπει να υποτιμάμαι ότι και οι τρεις κομβικές αναδιαρθρώσεις που εμπεριείχαν τις διαγραφές (ν. 817, πολυνομοσχέδιο Κοντογιανόπουλου, Νόμος Γιαννάκου), είτε ανατράπηκαν (ν.815), είτε δεν πήραν ποτέ το δρόμο της κοινοβουλευτικής κύρωσης (πολυνομοσχέδιο Κοντογιαννόπουλου), είτε ακόμα και αν ψηφίστηκαν, ποτέ δεν εφαρμόστηκαν (Νόμος  Γιαννάκου).

...ΤΗΣ ΟΠΟΙΑΣ ΤΟ ΦΥΤΙΛΙ ΜΕΙΩΝΕΤΑΙ

Σε αυτά τα πλαίσια, η εξαγγελία του Υπουργείου περί διαγραφής περί των 180.000 φοιτητών που εγγράφησαν πριν το 2006 τον Ιούνιο, αποτελεί την πρώτη επί της ουσίας φορά, όπου το φοιτητικό κίνημα έχει να αντιπαρατεθεί άμεσα με το φάσμα της υλοποίησης των πρώτων διαγραφών. Η κίνηση αυτή έχει τα χαρακτηριστικά ολοκληρωτικής επίθεσης απέναντι στο φοιτητικό κίνημα. Το Υπουργείο πάει ένα βήμα πιο πέρα ακόμα και με τις προβλέψεις και τις μεταβατικές διατάξεις του Νόμου Διαμαντοπούλου- Αρβανιτόπουλου, σύμφωνα με τον οποίο οι πρώτες διαγραφές θα ξεκινούσαν μετά το τέλος του ’13- ’14 και θα αφορούσαν όσους το ’11-’12 είχαν συμπληρώσει 2ν έτη σπουδών συν δύο εξάμηνα. Έτσι όχι μόνο επιταχύνεται η εκκίνηση των διαγραφών, αλλά εξαγγέλεται και για φοιτητές μικρότερων ετών σε σχέση ακόμα και με τις μεταβατικές διατάξεις.

Ο χαρακτήρας αυτής της κίνησης αναδεικνύει την αναγκαιότητα που υπάρχει σήμερα, στο φόντο της οικονομικής κρίσης, για την παραγωγή από τα Πανεπιστήμια εργαζομένων με πολύ πιο πειθαρχημένα χαρακτηριστικά, ώστε να ανταποκριθούν στις συνθήκες της αγοράς εργασίας. Αναδεικνύει όμως και την προσπάθεια δομικής οριοθέτησης του φοιτητικού κινήματος ως αστάθμητου παράγοντα στους εκάστοτε αστικούς σχεδιασμούς.  Είναι αυτονόητο ότι η διεξαγωγή της πρώτης διαγραφής στα Ελληνικά Πανεπιστήμια, θα αποτελέσει ταυτόχρονα το πρώτο βήμα για την πραγματική σύγκλιση με το «Ευρωπαϊκό κεκτημένο». Σε συνδυασμό με τις αντικειμενικές τάσεις εξατομίκευσης που παράγει η κρίση στη σπουδάζουσα νεολαία, τα ιδεολογικοπολιτικά της χαρακτηριστικά θα μεταβληθούν άρδην προς το αντιδραστικό και η φοιτητική καθημερινότητα θα μετατραπεί σε έναν αγώνα δρόμου για το λήψη του πτυχίο πριν το ν+2. Η επίπτωση της στα μικρότερα έτη θα είναι ακόμα πιο συντριπτική, καθώς θα έρθει να συνδυαστεί με την σχεδόν ολοκληρωτική απουσία συλλογικών πρακτικών διεκδίκησης.

ΟΤΑΝ Ο ΠΥΡΟΤΕΧΝΟΥΡΓΟΣ ΚΟΙΜΑΤΑΙ…

Σε  μια τέτοια συγκυρία, θα περίμενε κανείς από τα ΕΑΑΚ να έχουν ήδη ξεκινήσει να συγκροτουν τους όρους  για την αντιπαράθεση σε αυτό το μέτωπο.  Δυστυχώς όμως η πραγματικότητα διαψεύδει αυτήν την προσδοκία με τον πλέον τραγικό τρόπο. Την ώρα που σχεδόν το σύνολο των παρατάξεων έχουν προβεί σε ανακοινώσεις για το ζήτημα (με το δικό τους στίγμα), αποτελεί ερώτημα, αν το σύνολο το σχημάτων έχει βγάλει έστω κι ένα κείμενο για το ζήτημα.

Η τραγικότητα μεγαλώνει από την εικόνα που παρουσιάσαν τα σχήματα της Αθήνας, στο συντονιστικό πόλης, ενώ το Υπουργείο είχε ήδη προβεί στην ανακοίνωση των διαγραφών: αντί να προσπαθούν να διαμορφώσουν έναν κινηματικό σχεδιασμό, αναλώθηκαν σε απεραντολογίες για διάφορα επίδικα (αντιΕΕ λόγος, αξιολόγηση, ανεργία κλπ). Ακόμα πιο τραγικό είναι το γεγονός, ότι αντί να συζητούν και αντιπαρατίθενται πάνω σε διαφορετικούς κινηματικούς σχεδιασμούς για την σύγκρουση του φοιτητικού κινήματος με τον ορίζοντα των διαγραφών, επέλεξαν να περιγράφουν τον τρόπο με τον οποίο θα πρέπει να αναδιαμορφωθεί η λειτουργία των ΕΑΑΚ. Μέσα από αυτό το γεγονός αναδεικνύονται βαθειές προβληματικές. Όταν ένας πολιτικός οργανισμός έρχεται αντιμέτωπος με ένα μέτωπο το οποίο δυνητικά θα αναδιαμορφώσει ριζικά τον τρόπο με τον οποίο υπάρχει στον χώρο που παρεμβαίνει και δεν καταπιάνεται με αυτό αλλά ιεραρχεί υψηλότερα τη λειτουργία του και την εσωτερική του ζωή, τότε κάτι πάει πολύ στραβά. Όχι μόνο γιατί δεν ασχολείται με το αυτονόητο, αλλά γιατί αναδεικνύεται ότι ακόμα και η ενασχόλησή του με τα υπόλοιπα ζητήματα, γίνεται με τελείως λάθος πρίσμα.

…. ΚΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΣΚΑΣΕΙ Η ΒΟΜΒΑ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ

Η επιλογή να διακινήσουμε το συγκεκριμένο κείμενο στα εσωτερικό των ΕΑΑΚ, πανελλαδικά, συνδέεται τόσο με την «αδρανειακή» κατεύθυνση που έχει το μέτωπο για το φοιτητικό κίνημα, όσο και με την προβληματική εικόνα που παρουσιάζουν τα ΕΑΑΚ. Για εμάς πρέπει να ανοίξει άμεσα η κουβέντα, στο εσωτερικό κάθε σχήματος και κάθε πόλης, για την χάραξη ενός νικηφόρου σχεδιασμού ώστε να μην υλοποιηθούν οι διαγραφές. Το άνοιγμα του ζητήματος θα πρέπει να αποτελέσει κύριο μέλημα για τα σχήματα το αμέσως επόμενο διάστημα. Στόχος θα πρέπει να είναι η συγκρότηση μαζικών κινητοποιήσεων για την παραγωγή αποτελεσμάτων πολιτικής αστάθειας εν όψει των εκλογών, ώστε να ασκηθεί εκβιασμός προς το Υπουργείο και την Κυβέρνηση, για να αποσυρθεί η διάταξη και να δημιουργηθούν όροι σύγκρουσης με τους εσωτερικούς Οργανισμούς. Θα πρέπει, εν όψει αυτών των κινητοποιήσεων να έρθουν τα σχήματα σε επαφή με τον κόσμο που διαγράφεται (που σίγουρα μεγάλο κομμάτι τους είναι ενεργοί, αν ληφθεί υπ’ όψη ο μ.ο. αποφοίτησης), ώστε να κληθούν στις συνελεύσεις.

Σε ένα πρώτο επίπεδο αυτός ο σχεδιασμός πρέπει να περιλαμβάνει κινητοποιήσεις, που θα εξαγγελθούν ήδη από τώρα: μια σε έναν άμεσο ορίζοντα, ανά πόλεις, με ορίζοντα κλιμάκωσης με πανελλαδικές κινητοποιήσεις και κεντρική πορεία στην Αθήνα το επόμενο χρονικό διάστημα, ιδίως μετά το Πάσχα (ώστε να αναδεικνύεται  ξεκάθαρα η διάθεση να σηκώσουμε το γάντι της αντιπαράθεσης και να στρατευτεί σε αυτή τη διεργασία μια κρίσιμη μάζα κόσμου). Επιπλέον τα σχήματα πρέπει να διασφαλίσουν ότι θα αποτελέσει κτήμα των φοιτητικών συλλόγων, ότι καμία λίστα δεν θα φύγει από τα Ιδρύματα προς το Υπουργείο, με παραστάσεις διαμαρτυρίας από τώρα στις διοικήσεις, αλλά και με καταλήψεις σε γραμμματείες και πρυτανείες όταν αυτό χρειαστεί. Προφανώς το μέσο πάλης των καταλήψεων πρέπει να παραμείνει ένα όπλο στη φαρέτρα του κινήματος, που όμως η χρήση του οφείλει να αποτελέσει αντικείμενο συζήτησης εντός των ΕΑΑΚ μετά τις προειδοποιητικές κινήσεις που περιγράφονται παραπάνω. Εφόσον το Υπουργείο φαίνεται αμετακίνητο, ο σχεδιασμός του φοιτητικού κινήματος θα πρέπει να έχει το χαρακτήρα πανελλαδικού black out πριν υλοποιηθεί η πρώτη διαγραφή φοιτητή.

ΑΝΤΑΡΣΙΑ

Ανεξάρτητο Αριστερό σχήμα Ναυπηγών Μηχ. Μηχανικών που συμμετέχει στα ΕΑΑΚ

antarsia-eaak.blogspot.com

… ΤΑ ΙΔΙΑ ΠΑΝΤΕΛΗ ΜΟΥ

Κάθε χρόνο στο πλαίσιο του μαθήματος Υλικά I του 3^ου εξαμήνου ο Παντελής είχε την τακτική να βάζει πρόοδο ρωτώντας παράλληλα τους φοιτητές που θα εξεταστούν στο μάθημα αν είναι σύμφωνοι με αυτό. Χρόνο με το χρόνο όλο και περισσότεροι φοιτητές αμφισβητούσαν τα οφέλη της προόδου και τα ποσοστά που ψήφιζαν όχι στην πρόοδο μεγάλωναν. Αυτό έγινε εμφανές ιδιαίτερα φέτος όπου οι φοιτητές που  βρισκόντουσαν στην τάξη όταν ρωτήθηκαν αν θέλουν πρόοδο απάντησαν συντριπτικά υπέρ της κατάργησης της προόδου. Απόφαση που έρχεται κόντρα στις εντεινόμενες προσπάθειες των καθηγητών μας για εντατικοποίηση της σχολής και εναρμόνισης με τα καινούρια στάνταρ που ορίζει ο νόμος.

Σε αυτήν την κατεύθυνση, λοιπόν,  ο Παντελής αποφάσισε φέτος για πρώτη χρονιά να βάλει πρόοδο στην Εισαγωγή στη Μηχανουργική Τεχνολογία, χωρίς μάλιστα να ρωτήσει για αυτό τη γνώμη του πρώτου έτους. Μια τέτοια λογική έρχεται να βάλει από νωρίς τους πρωτοετείς, που δεν έχουν περάσει ακόμα από εξεταστική, στο τριπάκι των απανωτών προόδων και εργασιών με την δήλωση ότι θα τους βοηθήσει για το μάθημα.

Πως γινόταν όμως το μάθημα του Παντελή τόσα χρόνια;

Άλλωστε, ο Παντελής είναι ένας καθηγητής που παραδοσιακά έχει αποδείξει πως δεν λειτουργεί με βάση τη διευκόλυνση του φοιτητή. Πριν 6 χρόνια το συγκεκριμένο μάθημα ήταν απλά ένα εργαστήριο με μία απαλλακτική εργασία, χωρίς επιπλέον εξέταση. Στην αρχή ο Παντελής το αναβάθμισε σε μάθημα με κανονική εξέταση και στη συνέχεια χρόνο με το χρόνο διόγκωνε την ύλη με αποτέλεσμα να καταλήξει να είναι ένα από τα δυσκολότερα μαθήματα του πρώτου έτους. Φέτος, που τα προβλήματα που έχουν δημιουργηθεί με την αύξηση των εισακτέων και τις απολύσεις σε εργαστηριακό προσωπικό, έρχονται την νύφη να την πληρώσουν οι φοιτητές. Επειδή, λοιπόν, δεν μπορούσε να στηρίξει την ίδια λειτουργία του μαθήματος, έρχεται με τεχνικούς τρόπους να καλύψει τα κενά, δυσκολεύοντας ακόμη περισσότερο την καθημερινότητα μας. Έτσι φέτος αποφάσισε να προσθέσει και μια πρόοδο.

Τι σημαίνει όμως πρακτικά μια πρόοδος;

Η πρόοδος φαινομενικά βολεύει αφού μοιράζει την ύλη στα δυο και έτσι ο φοιτητής καλείται να διαβάσει μόνο ένα μέρος του μαθήματος. Από την πλευρά του, όμως, ο καθηγητής έχει την ευκαιρία να εξετάσει με πολλές πιο αναβαθμισμένες λεπτομέρειες τους φοιτητές. Για παράδειγμα, ενώ αρχικά η εξέταση περιείχε 10 γενικές ερωτήσεις που κάλυπταν τα βασικά σημεία από όλο το εύρος του μαθήματος, και εν τέλει αυτά που χρειάζεται να γνωρίζει ένας μηχανικός (αφού για τα περισσότερα θα ανατρέχει σε βιβλιογραφία), με την πρόοδο ο καθηγητής θα εξετάζει με 20 ερωτήσεις έχοντας την δυνατότητα να εξαντλήσει πλήρως τις λεπτομέρειες του μαθήματος. Αυτό είναι και βούτυρο στο ψωμί του εν λόγω καθηγητή που αρέσκεται σε πολύ απαιτητικά θέματα, κάτι που του έδωσε το περιθώριο να ζητήσει ακόμη και επιπλέον στοιχεία για την εξέταση του μαθήματος που ξεπερνάν και το ίδιο το σύγγραμμά του, καλώντας τους φοιτητές να αναζητήσουν ατομικά, ότι στοιχεία θεωρήσουν αυτοί ότι θα ρωτήσει ο Παντελής από το αχανές διαδίκτυο. Συγκεκριμένα, το κομμάτι του εργαστηρίου με τον τόρνο και τη φρέζα που στην εξέταση μέχρι πέρσι έπιανε 1 το πολύ μονάδα, στην πρόοδο θα υπάρχει πάνω σε αυτό το κομμάτι η πλειονότητα των ερωτήσεων (π.χ. να ξέρουμε όλα τα στοιχεία του τόρνου) το οποίο και ακαδημαϊκά είναι ανούσιο.

Εμείς θεωρούμε ότι με βάση την κατεύθυνση που κινείται ο σύλλογος τα τελευταία χρόνια αλλά και την απόφαση της προηγούμενης γενικής συνέλευσης που αποφάσισε την κατάργηση των προόδων, δεν θα πρέπει να επιτρέψουμε καμία υποβάθμιση των σπουδών μας και θα εναντιωθούμε σε οποιαδήποτε προσπάθεια εντατικοποίησης της φοιτητικής μας καθημερινότητας. Η σχολή των Ναυπηγών έχει το μεγαλύτερο όριο αποφοίτησης στο ΕΜΠ (8 χρόνια) όχι λόγο της δική μας αδυναμίας σε σχέση με τους συναδέλφους των άλλων σχολών, αλλά είναι μία σειρά από λογικές (προαπαιτούμενα, όριο δήλωσης μαθημάτων, μαζικό κόψιμο σε μαθήματα) που υπάρχουν στην σχολή και έρχονται να ενταθούν ακόμα περισσότερο μέσω των εσωτερικών κανονισμών.

Αυτή η κατεύθυνση του φοιτητικού συλλόγου κόντρα στην εντατικοποίηση αποτυπώθηκε από τις νίκες που είχαμε πέρσι με την αύξηση του ορίου δήλωσης μαθημάτων, την παραλαβή όλων των συγγραμμάτων και συνεχίστηκε φέτος με τις νίκες που αφορούν την κατάργηση των προαπαιτούμενων, την κατάργηση της προόδου στα Υλικά Ι, την παραλαβή των υλικών σχεδίου και την ανθρώπινη εξεταστική.

Όπως τότε νικήσαμε μέσα από συλλογικές, μαζικές κινητοποιήσεις και συγκρουσιακές πρακτικές κόντρα σε λογικές συνδιαχείρησης και κουβεντούλας με τον κοσμήτορα και τα όργανα διοίκησης, έτσι και τώρα να απαιτήσουμε καμία πρόοδο που θα έρθει να δυσκολέψει την φοίτησή μας.

ΑΝΤΑΡΣΙΑ

Ανεξάρτητο Αριστερό Σχήμα Ναυπηγών Μηχανολόγων Μηχανικών που συμμετέχει στα ΕΑΑΚ

antarsia-eaak.blogspot.com

Οι νίκες του φοιτητικού συλλόγου Ναυπηγών … και οι μάχες του επόμενου διαστήματος

Αφότου έληξαν οι πολύμηνες κινητοποιήσεις ενάντια στις απολύσεις εργαζομένων στο ΕΜΠ, με τον ελιγμό του Υπουργείου που υποσχόταν επαναπροσλήψεις, προέκυψαν με ιδιαίτερη οξύτητα μια σειρά φοιτητικών ζητημάτων που με μπροστάρη το σχήμα ο φοιτητικός σύλλογος μέσα από γενικές συνελεύσεις, παραστάσεις διαμαρτυρίας και συγκρούσεις, όπου χρειάστηκε, κέρδισε στο σύνολο σχεδόν των ζητημάτων. Πιο συγκεκριμένα:

·         Ένα διαρκές πρόβλημα για τους φοιτητές Ναυπηγούς που καθυστερούσε και δυσκόλευε ανούσια την αποπεράτωση των σπουδών ήταν τα προαπαιτούμενα μαθήματα-αλυσίδες που απαγόρευαν την δήλωση ενός μαθήματος αν το προηγούμενο στην αλυσίδα δεν είχε εξεταστεί με βαθμό τουλάχιστον 3, φέτος  μετά από την απόφαση του φοιτητικού συλλόγου και παράσταση διαμαρτυρίας στο τμήμα της σχολής,  έγινε αποδεκτό έστω και προσωρινά μετά από πολλά χρόνια διεκδίκησης η κατάργηση των προαπαιτούμενων μαθημάτων για όλους του φοιτητές.

·         Επίσης παρά τις τρικλοποδιές της ΔΑΠ που ήθελε το πρόβλημα της μη δωρεάν διανομής των υλικών σχεδίου να το αντιμετωπίσει με το… «θα σας δώσουμε εμείς τα υλικά σχεδίου»… ή αλλιώς «φιλανθρωπία αλίευσης ψήφων», ο φοιτητικός σύλλογος αποφάσισε να διεκδικήσει να δοθούν δωρεάν τα υλικά σχεδίου και μετά από πολλές αντιπαραθέσεις με τον Κοσμήτορα της σχολής και στο εσωτερικό της Συγκλήτου, το κατάφερε.

·         Μετά από απόφαση των φοιτητικών συλλόγων Ναυπηγών και Σέμφε και παράσταση διαμαρτυρίας στη λέσχη σίτισης , ο υπεύθυνος δεσμεύτηκε ότι θα σταματήσουν οι έλεγχοι καρτών σίτισης στους φοιτητές (οι οποίες είναι περίπου 2000 για 10000 ενεργούς φοιτητές) και όλοι θα μπορούν να σιτίζονται δωρεάν είτε με το φοιτητικό πάσο είτε με μια απλή βεβαίωση σπουδών από τη γραμματεία.

        Οι παραπάνω νίκες του φοιτητικού συλλόγου, όπως και οι περσινές (αύξηση του ορίου δήλωσης μαθημάτων από 11 σε 14 μέχρι το 4 έτος και κατάργηση μετέπειτα, την θέσπιση χαριστικής εξεταστικής), βελτιώνουν την φοιτητική μας καθημερινότητα και αλλάζουν άρδην μια προηγούμενη κατάσταση που έλεγε ότι οι Ναυπηγοί θα είναι η μόνη σχολή στο ΕΜΠ με αλυσίδες μαθημάτων, χαμηλό όριο δήλωσης, που οι φοιτητές, τελικά, δεν πολυασχολούνται με τα κοινά και δεν αγωνίζονται.

          Όλα τα παραπάνω αποτέλεσαν προφανώς πεδία διαφωνίας στο εσωτερικό της σχολής είτε απέναντι στους καθηγητές που ήθελαν να εντατικοποιήσουν τη σχολή, χάριν μιας αόριστης ακαδημαϊκότητας, είτε με τις καθεστωτικές παρατάξεις(ΔΑΠ-ΠΑΣΠ) που προσπαθούν να αδρανοποιήσουν τον φοιτητικό σύλλογο όχι μόνο απέναντι στις νομοθετικές απόπειρες των κυβερνήσεων τους αλλά και απέναντι σε ζητήματα σχολής που απαιτούν σύγκρουση με τους καθηγητές (χαρακτηριστική πέρσι η διαφωνία τους στο σπάσιμο των γενικών συνελεύσεων τμήματος από τον φοιτητικό σύλλογο, που κατόρθωσε έτσι να επιβάλλει την αύξηση του ορίου δήλωσης), είτε με την μεγαλόστομη αριστερά της ευθύνης(ΚΝΕ) που δεν είναι διατεθειμένη να μπει στην διαδικασία μαχητικής διεκδίκησης στο εσωτερικό της σχολής και όταν τα όρια στενεύουν κάθε φορά οπισθοχωρεί με την ουρά στα σκέλια…

        Θεωρούμε ότι μέσα στη σχολή θα πρέπει να συνεχιστεί ο αγώνας  για πιο ανθρώπινους ρυθμούς σπουδών διεκδικώντας την κατάργηση των υποχρεωτικών προόδων και την μονιμοποίηση τόσο της κατάργησης των προαπαιτουμένων –αλυσίδων όσο και της αύξησης του ορίου δήλωσης μαθημάτων . Όμως η πάλη μέσα στη σχολή είναι ένα κομμάτι από το παζλ του πανεπιστημίου και  ακόλουθα της κοινωνίας, αυτό σημαίνει ότι το επόμενο διάστημα που θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε για άλλη μια φορά την προσπάθεια του Υπουργείου να εφαρμόσει τον νόμο Διαμαντοπούλου μέσω των εσωτερικών κανονισμών (διαγραφές φοιτητών στα ν+2, σπάσιμο πτυχίου και διάλυση των επαγγελματικών δικαιωμάτων σε επιμέρους ροές ειδίκευσης με τη μορφή του 3 χρόνια bachelor+2 χρόνια master, εισαγωγή διδάκτρων στο 4 έτος σπουδών) θα πρέπει να είμαστε ξανά πρωτοπόροι στον αγώνα για τα δικαιώματά μας, να χαλάσουμε τα σχέδια της κυβέρνησης και να τους στείλουμε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας…

Άξονες πάλης για το επόμενο χρονικό διάστημα

·         Στην επόμενη συνέλευση τμήματος μαζική παρουσία του φοιτητικού συλλόγου με αίτημα να καταργηθούν οι υποχρεωτικές πρόοδοι

·         Μονιμοποίηση της αύξησης του ορίου δήλωσης μαθημάτων και της κατάργησης των προαπαιτουμένων

·         Περιστατικά καθηγητικής αυθαιρεσίας, εκδικητικότητας και μαζικών κοψιμάτων στην εξεταστική θα πρέπει να απαντώνται άμεσα από το σύνολο των φοιτητών και με αίσθημα συλλογικότητας

·         Όποτε ξεκινήσει η διαδικασία κατεβάσματος των εσωτερικών κανονισμών να είμαστε έτοιμοι για μαχητικές κινητοποιήσεις

Τελικά,  η συγκροτημένη προσπάθεια του σχήματος από την στιγμή που δημιουργήθηκε, 8 χρόνια πριν, συνεχίζει να αναζωογονεί τον φοιτητικό σύλλογο και να συνεισφέρει τα δέοντα στις πιο μεγάλες του κατακτήσεις. Με τη βασική θέση ότι η πολιτική δεν πρέπει να παράγεται από τα “πάνω”, μέσα σε κομματικά γραφεία και παρατάξεις αλλά από τον ίδιο τον κόσμο που βιώνει μια ασφυκτική πραγματικότητα, συνεχίζουμε να λειτουργούμε αμεσοδημοκρατικά ως σχήμα, συνεχίζουμε να είμαστε αριστεροί γιατί πιστεύουμε ότι μόνο μέσα από συλλογικούς αγώνες μπορούμε να διεκδικούμε αυτά που μας ανήκουν  και να παλεύουμε (με επιτυχία) για μια ζωή με αξιοπρέπεια.

Τα πιο δύσκολα είναι ακόμα μπροστά μας, στο χέρι μας είναι να ορθώσουμε και πάλι αναχώματα….

ΑΝΤΑΡΣΙΑ

Ανεξάρτητο Αριστερό σχήμα Ναυπηγών Μηχ. Μηχανικών που συμμετέχει στα ΕΑΑΚ

Εκπαιδευτική αναδιάρθρωση σε … δόσεις

Ανά καιρούς, οι φοιτητές εμφανίζονται στο προσκήνιο αγωνιζόμενοι ενάντια σε νόμους που έρχονται να ανακατατάξουν την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Παρόλες τις διαφορετικές κυβερνήσεις που έχουν περάσει, η κατεύθυνσή τους όσων αφορά τα πανεπιστήμια παραμένει κοινή. Ειδικότερα από το 2006 και μετά έχουν ψηφιστεί  τρεις νόμοι (Γιαννάκου, Διαμαντοπούλου, Αρβανιτόπουλου) και κανένας δεν έχει εφαρμοστεί στην ολότητα του λόγω της αντίδρασης του φοιτητικού κινήματος. 

Θα αναρωτιέται, λοιπόν, κανείς γιατί όλες οι κυβερνήσεις ιεραρχούν τόσο ψηλά την αλλαγή της δομής της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης (αλλά και συνολικά της εκπαίδευσης, βλέπε «νέο λύκειο») . Εδώ θα πρέπει να απαντηθεί το τι ρόλο έρχεται να επιτελέσει το πανεπιστήμιο στην κοινωνία και με ποιους όρους διαμορφώνεται η λειτουργία του. Προτεραιότητα του εκπαιδευτικού μηχανισμού είναι να δημιουργήσει απόφοιτους, οι οποίοι θα είναι καταρτισμένοι ώστε να απορροφηθούν στην αγορά εργασίας. Παράλληλα έρχεται μέσα από τον χώρο του πανεπιστημίου να διαμορφώσει σε μεγάλο βαθμό τη φυσιογνωμία των φοιτητών, προσδίδοντας τους συγκεκριμένα ιδεολογικά χαρακτηριστικά, που θα τους ακολουθήσουν μετέπειτα ως εργαζόμενους.

                Στην προσπάθεια, λοιπόν, ξεπεράσματος της κρίσης από την πλευρά του κεφαλαίου, η αναδιάρθρωση της δομής και της λειτουργίας του πανεπιστημίου θεωρείται επιτακτική. Την στιγμή που οι αντιλαϊκές πολιτικές σαρώνουν της ελληνική κοινωνία, οι παραχωρήσεις που είχαν ένα προηγούμενο διάστημα κατοχυρωθεί δεν θα μπορούσαν να παραμείνουν  στο αλώβητο. Έτσι, αρχίζουν τα επαγγελματικά δικαιώματα να αποτοιχίζονται από το πτυχίο, ενιαία γνωστικά αντικείμενα να διασπώνται, το κόστος σπουδών να μεταφέρεται στους φοιτητές, να αυταρχικοποιείται η δομή των ιδρυμάτων και τελικά να δυσκολεύεται η φοιτητική καθημερινότητα αλλά και η δυνατότητα εύρεσης εργασίας με αξιοπρεπείς όρους. 

                Όπως αναφέρθηκε και παραπάνω, το υπουργείο προσπάθησε πολλές φορές να αναδιατάξει των χώρο της ανώτατης εκπαίδευσης, χωρίς όμως να το καταφέρει. Ως τώρα κινούνταν σε αυτήν την κατεύθυνση ψηφίζοντας νόμους που θα είχαν καθολική ισχύ για όλα τα ιδρύματα, με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζεται από ένα πανελλαδικό φοιτητικό κίνημα αντίδρασης. Τώρα, όμως, θα δοκιμαστεί να περάσει μέσα από τους εσωτερικούς κανονισμούς σε κάθε πανεπιστήμιο ξεχωριστά με την έγκριση τους μέσα από το Συμβούλιο του εκάστοτε Ιδρύματος. Βλέπουμε, λοιπόν, ότι αρχικά η σύσταση των Συμβουλίων Ιδρύματος, η αξιολόγηση των πανεπιστημίων (με τα κριτήρια του υπουργείου…) αλλά και οι απολύσεις των διοικητικών υπαλλήλων στο ΕΜΠ και στο ΕΚΠΑ σε συνάρτηση με την υποχρηματοδότηση συντελούν σε μια γενικότερη κατεύθυνση για να προετοιμάσει το έδαφος ώστε η επιβολή ενός “νέου μοντέλου” πανεπιστημίου να δείχνει φυσική αναγκαιότητα. «Νέο», βέβαια, για τα ελληνικά δεδομένα, αφού επί της ουσίας θα αντιγράψει το μοντέλο λειτουργίας των περισσότερων ευρωπαϊκών χωρών ακολουθώντας τις επιταγές της συνθήκης της Μπολόνια δηλαδή τις επιταγές της ίδιας της ΕΕ.

Τι είναι τελικά οι Εσωτερικοί Κανονισμοί των Ιδρυμάτων

                               

                Ο Εσωτερικός Κανονισμός αποτελεί ουσιαστικά το καταστατικό λειτουργίας και δομής του Ιδρύματος.

ΟΤΑΝ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΔΕΝ ΠΗΓΑΙΝΟΥΝ ΒΑΣΕΙ… ΣΧΕΔΙΟΥ!

Από τη στιγμή που η σχολή άνοιξε, βρεθήκαμε αντιμέτωποι με αρκετά προβλήματα που οφείλονται στην γενικότερη πολιτική υποχρηματοδότησης του ιδρύματος, αλλά και την ξαφνική απόλυση εργαζομένων. Όπως είναι επόμενο η χρονιά ξεκίνησε με πολλά ζητήματα που αφορούν τους φοιτητές, στα οποία πρέπει να πάρουμε θέση. Έτσι, μπήκαμε στη διαδικασία, με συλλογικό τρόπο μέσα από γενική συνέλευση του φοιτητικού συλλόγου και με κινητοποιήσεις στο γραφείο του κοσμήτορα, να πιέσουμε ώστε να δοθούν τα αυτονόητα στους φοιτητές. Όμως, παρ’ όλα τα επιχειρήματα τα οποία παραθέταμε στον κοσμήτορα εκείνος ήταν ανένδοτος και απρόθυμος να συζητήσει ακόμη και για το απλό ζήτημα των υλικών σχεδίου.

                Έπρεπε, μάλλον, να αναβαθμίσουμε τις πιέσεις μας για να κερδίσουμε αυτά που θέλαμε.  Αποφασίσαμε να διαμαρτυρηθούμε στον κοσμήτορα με αίτημα να γίνει γενική συνέλευση τμήματος, αλλά εκτάκτως την ίδια ώρα είχε σύγκλητο. Έτσι πήραμε την πρωτοβουλία να θέσουμε τα ζητήματα που μας απασχολούν, με πρώτο τα υλικά σχεδίου, στη σύγκλητο, παρουσία του κ. Σπύρου, θέτοντας ως όρο για τη συνέχιση της συγκλήτου τη συζήτηση επί των θεμάτων μας!!! Σε εκείνη τη φάση ο κ. Σπύρου, ο οποίος μέχρι τότε δεν είχε βγάλει κιχ για τα προβλήματα της σχολής, επιδόθηκε σε μία άνευ όρων προσωπική επίθεση στο συνάδελφο και μέλος του σχήματος που έβαλε επιτακτικά τα ζητήματα της σχολής στη σύγκλητο προς συζήτηση. Το αποτέλεσμα, παρόλα αυτά, είναι ότι ο πρύτανης δεσμεύθηκε να βρει το κονδύλι και να δώσει τα υλικά σχεδίου στους φοιτητές ναυπηγούς για να αποφύγει τυχόν μεγέθυνση της αντιπαράθεσης εντός της συγκλήτου.

            Και φέτος, όμως, όταν στις 7/1 έγινε η Γενική Συνέλευση της Σχολής, μετά από προτροπή του σχήματος και την παρουσία φοιτητών, συζητήθηκαν τα ζητήματα των φοιτητών και στη βάση της απόφασης της τελευταίας Γ.Σ. του Φοιτητικού Συλλόγου, αποφασίστηκαν τα εξής:

Στην Συνέλευση της Σχολής, αποφασίστηκαν:

·         Κατάργηση, προσωρινή, των προαπαιτουμένων

·         Διπλές εξεταστικές, όπου θα δοθούν όλα τα μαθήματα της σχολής σε διάρκεια 4 εβδομάδων η κάθε μία

·         Πίεση του τμήματος για τύπωση των βιβλίων και των σημειώσεων και παροχή τους δωρεάν

·         Να συζητηθεί το θέμα του 1ου έτους για την εύρυθμη διεξαγωγή των μαθημάτων του

                Τα συμπεράσματα, λοιπόν, που βγαίνουν από αυτήν τη διαδικασία είναι κατά τη γνώμη μας δύο. Πρώτον, το προφανές, ότι για να πετύχουμε αυτά που θέλουμε, δεν αρκεί να διατυπώνουμε ένα αίτημα αλλά να κινητοποιούμαστε όλοι εμείς που πληττόμαστε με συλλογικό τρόπο και να μην μπαίνουμε σε μια διαδικασία απλά να μπαλώσουμε ατομικά την κατάσταση (βλέπε ΔΑΠ, να ανταλλάξουμε τα υλικά σχεδίου χωρίς να διεκδικήσουμε τίποτα, ΠΑΣΠ, αποστολή επιστολών στον κοσμήτορα). Το δεύτερο και πιο σημαντικό είναι ότι, μάλλον, μια λογική που λέει ότι η συνδιαλλαγή με την αντίπαλη πλευρά μπορεί να επιφέρει καρπούς είναι λαθεμένη. Δεν μπορούμε να βασιστούμε στην καλή θέληση κανενός για να μας βοηθήσει, ούτε, μάλλον, μπορούμε να θεωρούμε ότι μόνο με τα κατάλληλα επιχειρήματα θα πείσουμε την αντίπαλη πλευρά για την ορθότητα των αιτημάτων μας. Όταν ο οποιοσδήποτε πάει να μας δυσκολέψει την ήδη δύσκολη καθημερινότητα μας θα πρέπει να μας βρίσκει απέναντι του, έτοιμους να έρθουμε σε ρήξη με κάθε προσπάθεια συμπίεσης μας γιατί τελικά, μόνο έτσι θα γίνει κατανοητό από μεριάς μας ότι δεν πάμε πίσω από τα αιτήματα μας και ότι θα τα διεκδικήσουμε μέχρι τέλους.

                Σε τελική ανάλυση, μια σειρά γεγονότων μας δείχνει ότι έτσι μπορούμε να κερδίζουμε (όριο δήλωσης μαθημάτων, χαριστική εξεταστική, συγγράμματα…), συλλογικά και με ρηξιακούς τρόπους δράσης. Με αυτό τον τρόπο θα πρέπει να συνεχίσουμε…

ΑΝΤΑΡΣΙΑ

Ανεξάρτητο Αριστερό Σχήμα Ναυπηγών Μηχανολόγων Μηχανικών που συμμετέχει στα ΕΑΑΚ

antarsia-eaak.blogspot.com