Εκπαιδευτική αναδιάρθρωση σε … δόσεις

Ανά καιρούς, οι φοιτητές εμφανίζονται στο προσκήνιο αγωνιζόμενοι ενάντια σε νόμους που έρχονται να ανακατατάξουν την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Παρόλες τις διαφορετικές κυβερνήσεις που έχουν περάσει, η κατεύθυνσή τους όσων αφορά τα πανεπιστήμια παραμένει κοινή. Ειδικότερα από το 2006 και μετά έχουν ψηφιστεί  τρεις νόμοι (Γιαννάκου, Διαμαντοπούλου, Αρβανιτόπουλου) και κανένας δεν έχει εφαρμοστεί στην ολότητα του λόγω της αντίδρασης του φοιτητικού κινήματος. 

Θα αναρωτιέται, λοιπόν, κανείς γιατί όλες οι κυβερνήσεις ιεραρχούν τόσο ψηλά την αλλαγή της δομής της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης (αλλά και συνολικά της εκπαίδευσης, βλέπε «νέο λύκειο») . Εδώ θα πρέπει να απαντηθεί το τι ρόλο έρχεται να επιτελέσει το πανεπιστήμιο στην κοινωνία και με ποιους όρους διαμορφώνεται η λειτουργία του. Προτεραιότητα του εκπαιδευτικού μηχανισμού είναι να δημιουργήσει απόφοιτους, οι οποίοι θα είναι καταρτισμένοι ώστε να απορροφηθούν στην αγορά εργασίας. Παράλληλα έρχεται μέσα από τον χώρο του πανεπιστημίου να διαμορφώσει σε μεγάλο βαθμό τη φυσιογνωμία των φοιτητών, προσδίδοντας τους συγκεκριμένα ιδεολογικά χαρακτηριστικά, που θα τους ακολουθήσουν μετέπειτα ως εργαζόμενους.

                Στην προσπάθεια, λοιπόν, ξεπεράσματος της κρίσης από την πλευρά του κεφαλαίου, η αναδιάρθρωση της δομής και της λειτουργίας του πανεπιστημίου θεωρείται επιτακτική. Την στιγμή που οι αντιλαϊκές πολιτικές σαρώνουν της ελληνική κοινωνία, οι παραχωρήσεις που είχαν ένα προηγούμενο διάστημα κατοχυρωθεί δεν θα μπορούσαν να παραμείνουν  στο αλώβητο. Έτσι, αρχίζουν τα επαγγελματικά δικαιώματα να αποτοιχίζονται από το πτυχίο, ενιαία γνωστικά αντικείμενα να διασπώνται, το κόστος σπουδών να μεταφέρεται στους φοιτητές, να αυταρχικοποιείται η δομή των ιδρυμάτων και τελικά να δυσκολεύεται η φοιτητική καθημερινότητα αλλά και η δυνατότητα εύρεσης εργασίας με αξιοπρεπείς όρους. 

                Όπως αναφέρθηκε και παραπάνω, το υπουργείο προσπάθησε πολλές φορές να αναδιατάξει των χώρο της ανώτατης εκπαίδευσης, χωρίς όμως να το καταφέρει. Ως τώρα κινούνταν σε αυτήν την κατεύθυνση ψηφίζοντας νόμους που θα είχαν καθολική ισχύ για όλα τα ιδρύματα, με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζεται από ένα πανελλαδικό φοιτητικό κίνημα αντίδρασης. Τώρα, όμως, θα δοκιμαστεί να περάσει μέσα από τους εσωτερικούς κανονισμούς σε κάθε πανεπιστήμιο ξεχωριστά με την έγκριση τους μέσα από το Συμβούλιο του εκάστοτε Ιδρύματος. Βλέπουμε, λοιπόν, ότι αρχικά η σύσταση των Συμβουλίων Ιδρύματος, η αξιολόγηση των πανεπιστημίων (με τα κριτήρια του υπουργείου…) αλλά και οι απολύσεις των διοικητικών υπαλλήλων στο ΕΜΠ και στο ΕΚΠΑ σε συνάρτηση με την υποχρηματοδότηση συντελούν σε μια γενικότερη κατεύθυνση για να προετοιμάσει το έδαφος ώστε η επιβολή ενός “νέου μοντέλου” πανεπιστημίου να δείχνει φυσική αναγκαιότητα. «Νέο», βέβαια, για τα ελληνικά δεδομένα, αφού επί της ουσίας θα αντιγράψει το μοντέλο λειτουργίας των περισσότερων ευρωπαϊκών χωρών ακολουθώντας τις επιταγές της συνθήκης της Μπολόνια δηλαδή τις επιταγές της ίδιας της ΕΕ.

Τι είναι τελικά οι Εσωτερικοί Κανονισμοί των Ιδρυμάτων

                               

                Ο Εσωτερικός Κανονισμός αποτελεί ουσιαστικά το καταστατικό λειτουργίας και δομής του Ιδρύματος.

ΟΤΑΝ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΔΕΝ ΠΗΓΑΙΝΟΥΝ ΒΑΣΕΙ… ΣΧΕΔΙΟΥ!

Από τη στιγμή που η σχολή άνοιξε, βρεθήκαμε αντιμέτωποι με αρκετά προβλήματα που οφείλονται στην γενικότερη πολιτική υποχρηματοδότησης του ιδρύματος, αλλά και την ξαφνική απόλυση εργαζομένων. Όπως είναι επόμενο η χρονιά ξεκίνησε με πολλά ζητήματα που αφορούν τους φοιτητές, στα οποία πρέπει να πάρουμε θέση. Έτσι, μπήκαμε στη διαδικασία, με συλλογικό τρόπο μέσα από γενική συνέλευση του φοιτητικού συλλόγου και με κινητοποιήσεις στο γραφείο του κοσμήτορα, να πιέσουμε ώστε να δοθούν τα αυτονόητα στους φοιτητές. Όμως, παρ’ όλα τα επιχειρήματα τα οποία παραθέταμε στον κοσμήτορα εκείνος ήταν ανένδοτος και απρόθυμος να συζητήσει ακόμη και για το απλό ζήτημα των υλικών σχεδίου.

                Έπρεπε, μάλλον, να αναβαθμίσουμε τις πιέσεις μας για να κερδίσουμε αυτά που θέλαμε.  Αποφασίσαμε να διαμαρτυρηθούμε στον κοσμήτορα με αίτημα να γίνει γενική συνέλευση τμήματος, αλλά εκτάκτως την ίδια ώρα είχε σύγκλητο. Έτσι πήραμε την πρωτοβουλία να θέσουμε τα ζητήματα που μας απασχολούν, με πρώτο τα υλικά σχεδίου, στη σύγκλητο, παρουσία του κ. Σπύρου, θέτοντας ως όρο για τη συνέχιση της συγκλήτου τη συζήτηση επί των θεμάτων μας!!! Σε εκείνη τη φάση ο κ. Σπύρου, ο οποίος μέχρι τότε δεν είχε βγάλει κιχ για τα προβλήματα της σχολής, επιδόθηκε σε μία άνευ όρων προσωπική επίθεση στο συνάδελφο και μέλος του σχήματος που έβαλε επιτακτικά τα ζητήματα της σχολής στη σύγκλητο προς συζήτηση. Το αποτέλεσμα, παρόλα αυτά, είναι ότι ο πρύτανης δεσμεύθηκε να βρει το κονδύλι και να δώσει τα υλικά σχεδίου στους φοιτητές ναυπηγούς για να αποφύγει τυχόν μεγέθυνση της αντιπαράθεσης εντός της συγκλήτου.

            Και φέτος, όμως, όταν στις 7/1 έγινε η Γενική Συνέλευση της Σχολής, μετά από προτροπή του σχήματος και την παρουσία φοιτητών, συζητήθηκαν τα ζητήματα των φοιτητών και στη βάση της απόφασης της τελευταίας Γ.Σ. του Φοιτητικού Συλλόγου, αποφασίστηκαν τα εξής:

Στην Συνέλευση της Σχολής, αποφασίστηκαν:

·         Κατάργηση, προσωρινή, των προαπαιτουμένων

·         Διπλές εξεταστικές, όπου θα δοθούν όλα τα μαθήματα της σχολής σε διάρκεια 4 εβδομάδων η κάθε μία

·         Πίεση του τμήματος για τύπωση των βιβλίων και των σημειώσεων και παροχή τους δωρεάν

·         Να συζητηθεί το θέμα του 1ου έτους για την εύρυθμη διεξαγωγή των μαθημάτων του

                Τα συμπεράσματα, λοιπόν, που βγαίνουν από αυτήν τη διαδικασία είναι κατά τη γνώμη μας δύο. Πρώτον, το προφανές, ότι για να πετύχουμε αυτά που θέλουμε, δεν αρκεί να διατυπώνουμε ένα αίτημα αλλά να κινητοποιούμαστε όλοι εμείς που πληττόμαστε με συλλογικό τρόπο και να μην μπαίνουμε σε μια διαδικασία απλά να μπαλώσουμε ατομικά την κατάσταση (βλέπε ΔΑΠ, να ανταλλάξουμε τα υλικά σχεδίου χωρίς να διεκδικήσουμε τίποτα, ΠΑΣΠ, αποστολή επιστολών στον κοσμήτορα). Το δεύτερο και πιο σημαντικό είναι ότι, μάλλον, μια λογική που λέει ότι η συνδιαλλαγή με την αντίπαλη πλευρά μπορεί να επιφέρει καρπούς είναι λαθεμένη. Δεν μπορούμε να βασιστούμε στην καλή θέληση κανενός για να μας βοηθήσει, ούτε, μάλλον, μπορούμε να θεωρούμε ότι μόνο με τα κατάλληλα επιχειρήματα θα πείσουμε την αντίπαλη πλευρά για την ορθότητα των αιτημάτων μας. Όταν ο οποιοσδήποτε πάει να μας δυσκολέψει την ήδη δύσκολη καθημερινότητα μας θα πρέπει να μας βρίσκει απέναντι του, έτοιμους να έρθουμε σε ρήξη με κάθε προσπάθεια συμπίεσης μας γιατί τελικά, μόνο έτσι θα γίνει κατανοητό από μεριάς μας ότι δεν πάμε πίσω από τα αιτήματα μας και ότι θα τα διεκδικήσουμε μέχρι τέλους.

                Σε τελική ανάλυση, μια σειρά γεγονότων μας δείχνει ότι έτσι μπορούμε να κερδίζουμε (όριο δήλωσης μαθημάτων, χαριστική εξεταστική, συγγράμματα…), συλλογικά και με ρηξιακούς τρόπους δράσης. Με αυτό τον τρόπο θα πρέπει να συνεχίσουμε…

ΑΝΤΑΡΣΙΑ

Ανεξάρτητο Αριστερό Σχήμα Ναυπηγών Μηχανολόγων Μηχανικών που συμμετέχει στα ΕΑΑΚ

antarsia-eaak.blogspot.com