Τετάρτη 24 Νοεμβρίου 2010

ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ-ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ-ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ: ΑΝ ΟΧΙ ΤΩΡΑ ΠΟΤΕ? ΑΝ ΟΧΙ ΕΜΕΙΣ ΠΟΙΟΙ?


 Μισό σχεδόν χρόνο μετά την μεγαλειώδη πορεία της 5ης Μαη, οι δρόμοι της Αθήνας και των άλλων μεγάλων πόλεων γέμισαν προχτές το απόγευμα ξανά από κόσμο. Περίπου 55.000 διαδηλωτές (όταν η κεφαλή της πορείας είχε περάσει το Χίλτον και σχεδόν βρίσκονταν μπροστά στο Μέγαρο Μουσικής, τα τελευταία μπλοκ βρίσκονταν ακόμα στα Λουλουδάδικα της Βουλής) συμμετείχαν στην πορεία επικαιροποιώντας τα αιτήματα του πολυτεχνείου και εκφράζοντας ανοιχτά οτι όλα αυτά που ετοιμάζει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ σε εκπαίδευση με το νέο πλαίσιο της Διαμαντοπούλου, αλλά και σε εργασία με το νέο πακέτο μέτρων της τρόικας θα μας βρουν απέναντί τους.

  Παρά την μαζικότητα των φοιτητικών πορειών των προηγούμενων βδομάδων, της 48ωρη απεργίας στις 11 και 12 Νοέμβρη των καθηγητών και της εναντίωσης της πλειοψηφίας των ιδρυμάτων στο νέο νομοσχέδιο της Διαμαντοπούλου, η κυβέρνηση συνεχίζει...Συνεχίζει, ανοίγοντας το ‘διάλογο’ για ένα νομοσχέδιο το όποιο θέτει υπό αμφισβήτηση την ενότητα των πτυχίων μας, αφού πλέον δεν θα παίρνουμε ένα ενιαίο πτυχίο Ναυπήγου Μηχ/Μηχ. ,αλλά κάποια πιστοποιητικά τα οποία θα λένε ότι έχουμε παρακουλθήσει κάποιο αριθμό μαθημάτων. Ένα νομοσχέδιο το οποίο επιβαρύνει ακόμα περισσότερο το ρυθμό σπουδών μας, μιλώντας για διαγραφές, χαμένα εξάμηνα, μείωση των εξεταστικών, αλλά και που καταργεί κάθε έννοια δημόσιας και δωρεάν παιδείας μέσω των managers και των διδάκτρων και της περικοπής των φοιτητικών παροχών.
  Την κρίσιμη αυτή στιγμή, η κυβέρνηση ελπίζοντας στην επιβολή της «ομαλότητας» στα ελληνικά πανεπιστήμια επιλέγει να μην ακούσει και να περιθωριοποιήσει  τη νεολαία. Εμείς βέβαια, θεωρούμε οτί σε μια  περίοδο που αμφισβητούνται τα πάντα και η ελληνική κοινωνία μοιάζει με καζάνι που βράζει, μπορούμε πια να ασκήσουμε τις μέγιστες πιέσεις ώστε «να τα πάρει όλα πίσω» και κυρίαρχα το νέο νόμο πλαίσιο της Διμαντοπούλου. Η κυβέρνηση περιμένει μία χείρα βοηθείας μέσα από τα πανεπιστήμια ώστε να επιβληθεί η τάξη και να προχωρήσει το έργο της κανονικά:

·                     Με πρώτες τις παρατάξεις των ΠΑΣΠ και ΔΑΠ οι οποίες, αν και ενοχλούνται όπως λένε από το νέο νόμο πλαίσιο, εκείνο που επιτακτικά προτείνουν είναι η διακοπή των καταλήψεων και άλλων κινηματικών πρακτικών, η επιστροφή στα έδρανα και η έναρξη διαλόγου με το υπουργείο παιδείας.(ο γνωστός διάλογος που οδήγησε στη δημιουργία του νόμου πλαίσιο της Γιαννάκου και που τον καταδίκασε το φοιτητικό κίνημα)
·                     Με μερίδες καθηγητών, οι οποίοι πριν από κάθε γενική συνέλευση του συλλόγου εκδίδουν (με συνοπτικές διαδικασίες ερήμην των φοιτητών) αποφάσεις που απειλούν τους φοιτητές σε περίπτωση συνέχισης των κινητοποιήσεων, προσπαθώντας να προκαταλάβουν την απόφαση του συλλόγου. Η συγκεκριμένη αγωνία για την ομαλή ολοκλήρωση των μαθημάτων είναι καθαρά υποκριτική αν σκεφτούμε ποιοί τελικά ευθύνονται για την καθυστέρηση της διανομής των συγγραμμάτων και της έναρξης των μαθημάτων, για το αν δεν ολοκληρώνεται η ύλη και για το αν εν τέλει φταίνε οι καταλήψεις που έχουμε μειωμένη εξεταστική ή η λογική της ποινικοποίησης των αγώνων και του ρεβανσισμού απέναντι στους απείθαρχους φοιτητικούς συλλόγους . Εξάλλου οι συγκεκριμένοι καθηγητές έχουν δείξει πόσο πολύ ενοχλούνται από τη διακοπή των project τους λόγω καταλήψεων.
·                     Με πλαίσια δήθεν ανένταχτων φοιτητών τα οποία προσπαθούν με τον λιτό και καθόλου αιχμηρό λόγο τους όχι μόνο να διακόψουν οποιαδήποτε κινητοποίηση αλλά και οποιαδήποτε διεξαγωγή πολιτικού διαλόγου στα πλαίσια της συνέλευσης. Εν τέλει καταλήγουν να αβαντάρουν, είτε το θέλουν είτε όχι, τις απειλές των καθηγητών για χαμένες εξεταστικές ξεχνώντας ότι και όταν επιχειρήθηκαν η συλλογική πάλη ήταν αυτή που διασφάλισε την διεξαγωγή τους (βλέπε μετά τον δεκέμβρη του 08). Τα συγκεκριμένα πλαίσια πάντα εμφανίζονται αντιπαραθετικά με τα αγωνιστικά πλαίσια σε περιόδους όξυνσης των φοιτητικών κινητοποιήσεων (λάμποντας δια της απουσίας τους όλο το υπόλοιπο χρονικό διάστημα) ενώ στο πεδίο της συνέλευσης συνοδεύονται είτε φανερά με μια ανοιχτή υποστήριξη της ΔΑΠ, είτε κρυφά με μια ιδιαίτερα μειοψηφική εως και μηδενική καταγραφή της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ!!!!

   Οι λογικές αυτές δεν έχουν να προτείνουν τίποτα για το φοιτητικό κίνημα και στέκονται απέναντι σε αυτό και στη δυνατότητά του να πετύχει νίκες. Απαξιώνουν και θέλουν να ξεχάσουμε ότι με το μαζικό κίνημα ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΩΝ-ΚΑΤΑΛΗΨΕΩΝ-ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΩΝ του '06 και '07 ο αγώνας των φοιτητών έγινε ζήτημα ολόκληρης της ελληνικής κοινωνίας, ο νέος νόμος πλαίσιο έχει μείνει στα χαρτιά και το άρθρο 16 δεν έχει αναθεωρηθεί. Και επειδή αυτή τη στιγμή όποιος δεν είναι μέρος της λύσης του προβλήματος είναι μέρος του προβλήματος, «η επιστροφή στην ομαλότητα» όπως προτείνει η ΔΑΠ και πιο ύπουλα η ΠΑΣΠ μόνο αυτές και την κυβέρνησή του ΠΑΣΟΚ συμφέρει.
  Επιχειρήματα ότι οι κινητοποιήσεις και οι καταλήψεις απομαζικοποιούν τον αγώνα καταρρίπτονται από την ιστορία αλλά και από την ίδια την πραγματικότητα. Εν τέλει ας δούμε την κατάσταση που επικρατεί σε πανεπιστημιακά ιδρύματα, όπου με ευθύνη των παραπάνω λογικών διεξάγονται γενικές συνελεύσεις μια φορά το χρόνο-πριν τις φοιτητικές εκλογές(!)- και οι φοιτητικοί σύλλογοι είχαν μηδαμινή έως ανύπαρκτη παρουσία στις κινητοποιήσεις, με αποτέλεσμα κυρίαρχες πτυχές του νέου νόμου-πλαίσιο να εφαρμόζονται σ’ αυτούς (αγορά συγγραμμάτων από τους φοιτητές στο πανεπιστήμιο πειραιά!!! κλπ). Έτσι βλέπουμε ότι η κατίσχυση αντικινηματικών λογικών σημαίνει το πράσινο φως στο υπουργείο για να εφαρμόσει το σύνολο της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης.
Ακόμα, και οι φοιτητές στο Πολυτεχνείο το 1973 δεν αρκέστηκαν σε μια απλή διαμαρτυρία αλλά σε ένα κίνημα ανατροπής που εκφράστηκε έμπρακτα μέσω της κατάληψης. Την κατάληψη, ένα μέσο πάλης που σαν εργαλείο στα χέρια του κινήματος δημιούργησε εκείνες τις μαζικές πιέσεις, εκείνο το μαζικό λαϊκό εκβιασμό που κατάφερε να ανατρέψει ολόκληρα πολιτικά καθεστώτα όπως αυτό της χούντας.
   Αυτό που πλέον αντιλαμβανόμαστε είναι, ότι όλοι μαζί, νεολαίοι και αγωνιστές καθηγητές σαν μια γροθιά θα δώσουμε τον αγώνα μας όπως το κάναμε, τόσο πετυχημένα, όταν μπλοκάραμε την αναθεώρηση του Άρθρου 16. Με μαχητικές μορφές πάλης όπως και αυτής της κατάληψης θα ξαναπλημμυρίσουμε τους δρόμους, θα συντονιστούμε και θα βρεθούμε μαζί με όλους εκείνους τους εργαζόμενους που η νέα πραγματικότητα τους σπρώχνει στην ανασφάλεια, τη λιτότητα και την ανεργία. Όλοι εμείς μπορούμε να φτιάξουμε ένα πλατύ μέτωπο αγώνα που θα βάλει τέλος σε αυτή τη βάρβαρη πολιτική σε εκπαίδευση και εργασία.

ΤΕΡΜΑ ΠΟΙΑ ΣΤΙΣ ΕΚΤΟΝΩΣΕΙΣ ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ -ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ- ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ