Ø
Η κοινωνικο-πολιτική συγκυρία
Η συγκυρία μετά τον αγώνα της ΕΡΤ θα
μπορούσε με μια πρώτη ανάγνωση να χαρακτηριστεί από την κατάρρευση της θετικής
προοπτικής-αναμονής για άμεση έξοδο από την κρίση που κωδικοποιούνταν στο success story και την αύξηση της
κοινωνικής δυσαρέσκειας. Ωστόσο, η κυρίαρχη όψη της κοινωνικής πραγματικότητας
συνεχίζει να είναι η εξατομίκευση και η μοιρολατρεία, που ανατροφοδοτείται
διαρκώς απ’ την συμπίεση, άμεση και έμμεση, των λαϊκών στρωμάτων. Αυτή η
κοινωνική πραγματικότητα φαίνεται να επηρεάζει και την ίδια την Αριστερά στο
σύνολό της που αδυνατεί-δυσανασχετεί να
δώσει διέξοδο στις αγωνιστικές διαθέσεις επιμέρους κλάδων. Η στρατηγική αφασία
της αριστεράς εντείνει την αίσθηση αδιεξόδου, αφού επί της ουσίας λείπει μια
συγκεκριμένη αριστερή μετωπική πολιτική πρόταση λαϊκής διεξόδου από την κρίση (διαγραφή
του χρέους, έξοδος από ευρώ-ΕΕ, εθνικοποιήσεις κλπ).
Στη συγκυρία λόγω της τροπής που παίρνει η
επιβολή-επιτάχυνση μιας σειράς μέτρων από τον αστικό συνασπισμό εξουσίας,
συμπυκνώνεται στο κοινωνικό πεδίο ένα μεγάλο εύρος κλάδων που πλήττεται
συντριπτικά και έστω και ενστικτώδικα εξετάζει κινητοποιήσεις ενώ ταυτόχρονα
διαφαίνονται και κεντρικά κοινωνικά μέτωπα με μεγάλη πολιτική αξία.
Δημιουργείται επομένως μια κατάσταση που αντικειμενικά προσφέρει κάποιες
δυνατότητες για όξυνση των κοινωνικών αγώνων, πέρα όμως από την απουσία
πολιτικού νεύρου που να βάζει κατεύθυνση αγωνιστικών κινητοποιήσεων και
συντονισμού των επιμέρους κλάδων, πρέπει να προσμετράμε και την ικανότητα της
συνδικαλιστικής γραφειοκρατείας να οριοθετεί-καταστέλει τις αγωνιστικές
διαθέσεις (από κοινού σε πολλές περιπτώσεις με τις δυνάμεις του ΚΚΕ). Τα βασικά
μέτωπα αυτή τη στιγμή είναι διαθεσιμότητες-απολύσεις στο δημόσιο τομέα και οι
ιδιωτικοποιήσεις (ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ). Ο δυνητικός πυρήνας των κινητοποιούμενων κλάδων
αφορά κατά βάση τους χώρους του δημοσίου και της εκπαίδευσης και με ιδιαίτερα
μαζικούς όρους τους καθηγητές της δευτεροβάθμιας και τους διοικητικούς
υπαλλήλους της τριτοβάθμιας.
Εντός
του πλαισίου που περιγράψαμε καλούμαστε να αποφασίσουμε για το αν τα ΕΑΑΚ
αξιοποιώντας την απόφαση των διοικητικών του ΕΜΠ θα δοκιμάσουν να σπάσουν τον κοινωνικό
αυτοματισμό (στη πράξη και όχι στα λόγια…)καλώντας γενικές συνελεύσεις
στους φοιτητικούς συλλόγους του ΕΜΠ,
καλώντας ταυτόχρονα και τους διοικητικούς άλλων ιδρυμάτων να υιοθετήσουν την
απόφαση του ΕΜΠ, δημιουργώντας ένα ντόμινο στην τριτοβάθμια…. Σε αυτό το πλαίσιο, λογικά τίθεται και το ερώτημα για
τα ίδια τα ΕΑΑΚ αν όχι τώρα, πότε?
Οι αντιφάσεις των ΕΑΑΚ(και του
πολυτεχνείου συγκεκριμένα) που διαφάνηκαν κατά τη μάχη ενάντια στο σχέδιο Αθηνά
επιστρέφουν τροποποιημένες και φανερώνουν μια βαθιά πολιτική αμηχανία, οι
«καταλήψεις αλληλεγγύης» στους
συναδέλφους των ΤΕΙ τώρα επαν-εμφανίζονται ως αλληλεγγύη στον αγώνα των
«αφερέγγυων» διοικητικών και διατήρηση καυσίμων για «μετά». Η ιδιότυπη μεταφορά
του κοινωνικού αυτοματισμού στην χάραξη πολιτικής γραμμής για τα ΕΑΑΚ αποτελεί
εργαλείο αυτό-καταστροφής, εξηγούμαστε:
·
για τους διοικητικούς η αντίδραση των φοιτητών
που θα έχαναν την εξεταστική τους ήταν ανασχετικός παράγοντας για
κινητοποιήσεις διαρκείας και κλείσιμο του ΕΜΠ, ενώ ταυτόχρονα αντιλαμβάνονταν
την αναγκαιότητα κοινού αγώνα στο πολυτεχνείο αλλά και ευρύτερα. Η κατάσταση
βοηθήθηκε με την παραίνεση των ΕΑΑΚ ότι είμαστε δίπλα σας, προχωρήστε σε αγώνες…
·
για μέρος των ΕΑΑΚ του πολυτεχνείου που σταδιακά
άρχισε να συνειδητοποιεί ότι μετά τις
δηλώσεις –έπονται και πράξεις, ξεκίνησε ένας ομολογουμένως φτωχός συνδικαλισμός αναφορικά με την
επικείμενη αναδίπλωση των διοικητικών υπαλλήλων (και άρα στην σοφή επιλογή της απραξίας)
που καταλήγει σε μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία: τα ΕΑΑΚ δεν δοκιμάζουν καν να
σπάσουν τον κοινωνικό αυτοματισμό στους φοιτητές αξονίζοντας την κουβέντα στα
επίδικα του φοιτητικού κινήματος (διαγραφές-πτυχία),
οι διοικητικοί δεν βλέπουν έμπρακτη κινηματική ανταπόκριση και
αναδιπλώνονται.
Τα
παραπάνω τα αναφέρουμε όχι για να υπερτονίσουμε την δυναμική που αναπτύσσεται
στους διοικητικούς υπαλλήλους (εξάλλου φάνηκαν
οι δυνατότητες ποδηγέτησης από τη συνδικαλιστική γραφειοκρατεία και η
απουσία συγκροτημένου αγωνιστικού πόλου) αλλά για να δώσουμε έμφαση στην
αδυναμία των ΕΑΑΚ να αξιοποιήσουν τη δεδομένη κατάσταση για να στηρίξουν έναν
αγώνα σε μια συγκυρία υπαρκτής αλλά αβέβαιης δυνατότητας κινηματικής ανάτασης.
Θεωρούμε ότι στην παρούσα φάση η λογική του πολιτικού κόστους ως αποτρεπτικού
παράγοντα για τη διεξαγωγή γενικών συνελεύσεων και της διατήρησης «καυσίμων»
για μετά είναι ανεδαφική: Πρώτον, η διαχρονικά αγωνιστική τοποθέτηση των ΕΑΑΚ
αλλά ακόμα και η εμπλοκή τους με τις διαδικασίες περιφρούρησης της απεργίας των
διοικητικών είναι αρκετές για να στιγματιστούν ως «ανεύθυνη» πολιτική δύναμη,
οπότε αν το κριτήριο είναι το πολιτικό κόστος θα πρέπει να συζητήσουμε και μια
σειρά άλλων αυτονόητων δράσεων. Δεύτερον, η γενικότερη αντίληψη για την
πρωτοκαθεδρία της διατήρησης των κοινωνικών εκπροσωπήσεων (π.χ. των ΕΑΑΚ στους
φοιτητικούς συλλόγους) έναντι της διατήρησης μιας ριζοσπαστικής φυσιογνωμίας
και της άσκησης αριστερής πολιτικής απορρέει
από μια βαθιά ηττοπαθή ανάγνωση της
εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης ως οδοστρωτήρα που συνθλίβει τα πάντα και καταλήγει
είτε στην εκφορά ενός αριστερίστικου γενικόλογου πολιτικού λόγου, είτε στη
λογική της πανεολαιίστικης απεύθυνσης και των πολιτιστικών αντιπροταγμάτων.
Είναι καθήκον για τα ΕΑΑΚ του πολυτεχνείου
να σπάσουν στην πράξη τον κοινωνικό αυτοματισμό, κάνοντας συνελεύσεις,
αναδεικνύοντας το δίκαιο χαρακτήρα του αγώνα των διοικητικών και την κατάσταση
αποσυγκρότησης που θα επικρατήσει στο ίδρυμα (πέρα από τις απολύσεις των
400-500 από τους 860 διοικητικούς προετοιμάζονται και περικοπές του 40% των
μελών ΔΕΠ), αλλά και ζυμώνοντας αυτοτελώς τα ανοιχτά μέτωπα για το φοιτητικό
κίνημα αναφορικά με την επικείμενη ψήφιση των εσωτερικών κανονισμών, πιο
συγκεκριμένα:
1) Την αντίθεση στους εσωτερικούς κανονισμούς με
έμφαση στο ζήτημα των διαγραφών φοιτητών και του σπασίματος των ενιαίων πτυχίων.
Όσον αφορά τις διαγραφές, αξιοποίηση της υλικής βάσης ότι θέτει υπό
διακύβευση την παραμονή του φοιτητή στο πανεπιστήμιο ώστε να αναδειχθούν οι
στοχεύσεις αναφορικά με την καταστολή του φοιτητικού κινήματος και την
πειθαρχική ιδεολογική αναμόρφωση των αποφοίτων ως αυριανών εργαζόμενων και όσον
αφορά τα πτυχία, πρακτική ανάδειξη ζητημάτων, όπως ότι σπασμένο πτυχίο σημαίνει
την πλήρη εξατομικευμένη είσοδο στην
παραγωγή με προφανή αποτελέσματα την προεπικύρωση στην συγκρότηση πιο φθηνών και ευάλωτων νέων εργαζομένων, μικρότερη
γκάμα δυνητικής εργασίας-λιγότερες θέσεις εργασίας καθώς και τη διαρκή - πληρωμένη
από την τσέπη μας - σεμιναριακή
επανακατάρτιση στα ινστιτούτα δια βίου μάθησης.
2) Την ανάπτυξη μιας πάγιας ρητορικής των
σχημάτων ενάντια στην μετακύλιση μέρους του κόστους σπουδών στους φοιτητές μέσω
των περικοπών των βιβλίων και της σταδιακής εισαγωγής διδάκτρων και στην ειδική
σύνδεση τους με την ευρύτερη πολιτική λιτότητας.
ΣΠΑΜΕ ΤΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΑΥΤΟΜΑΤΙΣΜΟ ΣΤΗΝ
ΠΡΑΞΗ-ΚΟΙΝΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΩΝ-ΦΟΙΤΗΤΩΝ
ΟΧΙ ΣΤΙΣ
ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ-ΔΙΑΘΕΣΙΜΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΤΣΑΚΙΣΜΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΔΩΡΕΑΝ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ
ΟΧΙ ΣΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ
ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥΣ ΚΑΝΟΝΙΣΜΟΥΣ
ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΔΙΑΓΡΑΦΕΣ ΦΟΙΤΗΤΩΝ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΔΙΑΣΠΑΣΕΙΣ ΤΩΝ ΕΝΙΑΙΩΝ ΠΤΥΧΙΩΝ
ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΔΙΑΓΡΑΦΕΣ ΦΟΙΤΗΤΩΝ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΔΙΑΣΠΑΣΕΙΣ ΤΩΝ ΕΝΙΑΙΩΝ ΠΤΥΧΙΩΝ
ΑΝΤΑΡΣΙΑ
Ανεξάρτητο Αριστερό σχήμα Ναυπηγών
Μηχ. Μηχ. που συμμετέχει στα ΕΑΑΚ