Πέμπτη 13 Μαρτίου 2014

ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ, ΟΙ ΔΙΑΓΡΑΦΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΕΑΑΚ

Ένα κείμενο, με στόχο η αδράνεια να πάψει να αποτελεί μορφή κίνησης
Η συγκυρία καθιστά περιττή την ύπαρξη εισαγωγής σε κείμενο για την πολιτική παρέμβαση και στοχοθεσία των ΕΑΑΚ το επόμενο διάστημα. Η διαρκής αδυναμία του λαϊκού κινήματος να απαντήσει στις επιθέσεις που δέχεται και η αδυναμία της ριζοσπαστικής αριστεράς να συμβάλει στην συγκρότηση ενός ευρύτερου μετώπου που θα αναδυκνύει τη δυνατότητα μιας άλλης προοπτικής για τα λαϊκά στρώματα ενάντια σε μνημόνια-χρέος-ευρώ, συνδέεται άρρηκτα με τη μετάθεση της ελπίδας για «ανατροπή» των μνημονίων στις κάλπες. Η κατάσταση αυτή διαπερνά και το φοιτητικό κίνημα, την στιγμή που η κυβέρνηση και οι συμμάχοι της εντός των Ιδρυμάτων (Συμβούλια Διοίκησης, καθηγητικό σώμα) επιδιώκουν διαρκώς να κατακτήσουν θέσεις για την ολοκληρωτική εφαρμογή του Νόμου Διαμαντοπούλου.
Η ΒΡΑΔΥΦΛΕΓΗΣ ΒΟΜΒΑ ΤΗΣ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗΣ…
Στις κατά καιρούς προσπάθειες εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, την περίοδο της μεταπολίτευσης, πολλές διατάξεις διαφοροποιούνται. Παρ΄όλα αυτά μια επιδίωξη παραμένει διαρκής και περιλαμβάνεται στο σύνολο σχεδόν των νόμων που επιχειρούν να αναδιαρθρώσουν δομικά την τριτοβάθμια: οι διαγραφές. Ήδη από τον πρώτο νόμο του 1978 (ν. 815), η διάταξη για «ν+2» ανώτατα χρόνια φοίτησης βρισκόταν στις κεντρικές προβλέψεις του νόμου. Από τότε και το πολυνομοσχέδιο Κοντογιαννόπουλου (’91) και ο νομός Γιαννάκου (’06), εμπεριείχαν το μέτρο στις προβλέψεις τους.
Η προσπάθεια για τη θέσπιση των διαγραφών, αποτελεί διαχρονική επιδίωξη της εκάστοτε κυβέρνησης καθώς συνδέεται με ένα διαχρονικό στόχο του συνασπισμού εξουσίας στην Ελλάδα (παρά τις, μέσα στο χρόνο «εσωτερικές αναδιαρθρώσεις» του): τον ιδεολογικό εναρμονισμό του Πανεπιστημίου με την υπόλοιπη κοινωνία και την καταστολή-πειθάρχηση του φοιτητικού κινήματος.

Οι κατεκτημένες δημοκρατικές και συνδικαλιστικές ελευθερίες αποτελούν ένα, ούτως ή άλλως, ισχυρό υπόβαθρο στα Πανεπιστήμια για την ανάπτυξη πρακτικών διεκδίκησης που διαμορφώνουν τελείως διαφορετικά ιδεολογικά χαρακτηριστικά, από αυτά που το κεφάλαιο απαιτεί για τους μελλοντικούς του εργαζόμενους. Πολύ περισσότερο όμως, οι ελευθερίες αυτές γίνονται ακόμα πιο «εκρηκτικές», όταν συνδυάζονται με μια κατάκτηση που δεν υπάρχει σε κανέναν άλλο κοινωνικό χώρο: τη δυνατότητα του κοινωνικού υποκειμένου (φοιτητικό σώμα) να μην διακυβεύεται η θέση του, στον μηχανισμό (τριτοβάθμια), ανεξάρτητα από τη στάση του (κινητοποιήσεις, «χαλαρότητα», εργασία κλπ), ή την στάση των φορέων εξουσίας (καθηγητικό σώμα, όργανα διοίκησης).

Ας σκεφτούμε την ποιοτική διαφορά που αυτό αποτελεί, σε σύγκριση με την κατάσταση που επικρατεί στους εργασιακούς χώρους, όπου οι απολύσεις αποτελούν τη «δαμόκλειο σπάθη» πάνω από τα κεφάλια των εργαζομένων. Η απουσία ενός τέτοιου πειθαρχικού μέτρου, δίνει τη δυνατότητα να διαμορφώνονται διεκδικήσεις, που ακόμα και αν οδηγούν σε στάσεις ρεβανσισμού (π.χ. εντατικοποίηση), δεν καταλήγουν ποτέ στη ριζική οριοθέτηση φοιτητών από τον αντικειμενικό λόγο ένταξης στο Πανεπιστήμιο: τη λήψη του πτυχίου. Επιπλέον η απουσία του ανώτατου όριου φοίτησης, διαμορφώνει ένα πλαίσιο σπουδών τέτοιο, όπου η ανάπτυξη συλλογικών πρακτικών, δεν αντιμετωπίζεται ως «χάσιμο χρόνου» εν όψει ενός «χρονικού ορίου», πέραν του οποίου η φοιτητική ιδιότητα χάνεται. Με λίγα λόγια η απουσία των των κάθε λογής εξισώσεων του «ν», δίνει τη δυνατότητα στο φοιτητικο σώμα, ενός σχετικού ελέγχου επί της φοίτησης.

Οι διαγραφές αποτελούν ένα μέτρο, που πλήττει τους φοιτητές με ενιαίο τρόπο και η υλικότητα του είναι συντριπτική. Δεν είναι τυχαίο ότι ιστορικά, οι νόμοι που περιελάμβαναν τη διάταξη των διαγραφών, αποτέλεσαν αντικείμενο σφοδρής σύγκρουσης μεταξύ φοιτητικού κινήματος και κυβέρνησης, καθώς εκλαμβάνονταν ως βίαια αναδιάρθρωση των όρων ύπαρξης των φοιτητών εντός των Πανεπιστημίων. Επίσης δεν πρέπει να υποτιμάμαι ότι και οι τρεις κομβικές αναδιαρθρώσεις που εμπεριείχαν τις διαγραφές (ν. 817, πολυνομοσχέδιο Κοντογιανόπουλου, Νόμος Γιαννάκου), είτε ανατράπηκαν (ν.815), είτε δεν πήραν ποτέ το δρόμο της κοινοβουλευτικής κύρωσης (πολυνομοσχέδιο Κοντογιαννόπουλου), είτε ακόμα και αν ψηφίστηκαν, ποτέ δεν εφαρμόστηκαν (Νόμος  Γιαννάκου).

...ΤΗΣ ΟΠΟΙΑΣ ΤΟ ΦΥΤΙΛΙ ΜΕΙΩΝΕΤΑΙ
Σε αυτά τα πλαίσια, η εξαγγελία του Υπουργείου περί διαγραφής περί των 180.000 φοιτητών που εγγράφησαν πριν το 2006 τον Ιούνιο, αποτελεί την πρώτη επί της ουσίας φορά, όπου το φοιτητικό κίνημα έχει να αντιπαρατεθεί άμεσα με το φάσμα της υλοποίησης των πρώτων διαγραφών. Η κίνηση αυτή έχει τα χαρακτηριστικά ολοκληρωτικής επίθεσης απέναντι στο φοιτητικό κίνημα. Το Υπουργείο πάει ένα βήμα πιο πέρα ακόμα και με τις προβλέψεις και τις μεταβατικές διατάξεις του Νόμου Διαμαντοπούλου- Αρβανιτόπουλου, σύμφωνα με τον οποίο οι πρώτες διαγραφές θα ξεκινούσαν μετά το τέλος του ’13- ’14 και θα αφορούσαν όσους το ’11-’12 είχαν συμπληρώσει 2ν έτη σπουδών συν δύο εξάμηνα. Έτσι όχι μόνο επιταχύνεται η εκκίνηση των διαγραφών, αλλά εξαγγέλεται και για φοιτητές μικρότερων ετών σε σχέση ακόμα και με τις μεταβατικές διατάξεις.
Ο χαρακτήρας αυτής της κίνησης αναδεικνύει την αναγκαιότητα που υπάρχει σήμερα, στο φόντο της οικονομικής κρίσης, για την παραγωγή από τα Πανεπιστήμια εργαζομένων με πολύ πιο πειθαρχημένα χαρακτηριστικά, ώστε να ανταποκριθούν στις συνθήκες της αγοράς εργασίας. Αναδεικνύει όμως και την προσπάθεια δομικής οριοθέτησης του φοιτητικού κινήματος ως αστάθμητου παράγοντα στους εκάστοτε αστικούς σχεδιασμούς.  Είναι αυτονόητο ότι η διεξαγωγή της πρώτης διαγραφής στα Ελληνικά Πανεπιστήμια, θα αποτελέσει ταυτόχρονα το πρώτο βήμα για την πραγματική σύγκλιση με το «Ευρωπαϊκό κεκτημένο». Σε συνδυασμό με τις αντικειμενικές τάσεις εξατομίκευσης που παράγει η κρίση στη σπουδάζουσα νεολαία, τα ιδεολογικοπολιτικά της χαρακτηριστικά θα μεταβληθούν άρδην προς το αντιδραστικό και η φοιτητική καθημερινότητα θα μετατραπεί σε έναν αγώνα δρόμου για το λήψη του πτυχίο πριν το ν+2. Η επίπτωση της στα μικρότερα έτη θα είναι ακόμα πιο συντριπτική, καθώς θα έρθει να συνδυαστεί με την σχεδόν ολοκληρωτική απουσία συλλογικών πρακτικών διεκδίκησης.

ΟΤΑΝ Ο ΠΥΡΟΤΕΧΝΟΥΡΓΟΣ ΚΟΙΜΑΤΑΙ…
Σε  μια τέτοια συγκυρία, θα περίμενε κανείς από τα ΕΑΑΚ να έχουν ήδη ξεκινήσει να συγκροτουν τους όρους  για την αντιπαράθεση σε αυτό το μέτωπο.  Δυστυχώς όμως η πραγματικότητα διαψεύδει αυτήν την προσδοκία με τον πλέον τραγικό τρόπο. Την ώρα που σχεδόν το σύνολο των παρατάξεων έχουν προβεί σε ανακοινώσεις για το ζήτημα (με το δικό τους στίγμα), αποτελεί ερώτημα, αν το σύνολο το σχημάτων έχει βγάλει έστω κι ένα κείμενο για το ζήτημα.
Η τραγικότητα μεγαλώνει από την εικόνα που παρουσιάσαν τα σχήματα της Αθήνας, στο συντονιστικό πόλης, ενώ το Υπουργείο είχε ήδη προβεί στην ανακοίνωση των διαγραφών: αντί να προσπαθούν να διαμορφώσουν έναν κινηματικό σχεδιασμό, αναλώθηκαν σε απεραντολογίες για διάφορα επίδικα (αντιΕΕ λόγος, αξιολόγηση, ανεργία κλπ). Ακόμα πιο τραγικό είναι το γεγονός, ότι αντί να συζητούν και αντιπαρατίθενται πάνω σε διαφορετικούς κινηματικούς σχεδιασμούς για την σύγκρουση του φοιτητικού κινήματος με τον ορίζοντα των διαγραφών, επέλεξαν να περιγράφουν τον τρόπο με τον οποίο θα πρέπει να αναδιαμορφωθεί η λειτουργία των ΕΑΑΚ. Μέσα από αυτό το γεγονός αναδεικνύονται βαθειές προβληματικές. Όταν ένας πολιτικός οργανισμός έρχεται αντιμέτωπος με ένα μέτωπο το οποίο δυνητικά θα αναδιαμορφώσει ριζικά τον τρόπο με τον οποίο υπάρχει στον χώρο που παρεμβαίνει και δεν καταπιάνεται με αυτό αλλά ιεραρχεί υψηλότερα τη λειτουργία του και την εσωτερική του ζωή, τότε κάτι πάει πολύ στραβά. Όχι μόνο γιατί δεν ασχολείται με το αυτονόητο, αλλά γιατί αναδεικνύεται ότι ακόμα και η ενασχόλησή του με τα υπόλοιπα ζητήματα, γίνεται με τελείως λάθος πρίσμα.
…. ΚΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΣΚΑΣΕΙ Η ΒΟΜΒΑ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ
Η επιλογή να διακινήσουμε το συγκεκριμένο κείμενο στα εσωτερικό των ΕΑΑΚ, πανελλαδικά, συνδέεται τόσο με την «αδρανειακή» κατεύθυνση που έχει το μέτωπο για το φοιτητικό κίνημα, όσο και με την προβληματική εικόνα που παρουσιάζουν τα ΕΑΑΚ. Για εμάς πρέπει να ανοίξει άμεσα η κουβέντα, στο εσωτερικό κάθε σχήματος και κάθε πόλης, για την χάραξη ενός νικηφόρου σχεδιασμού ώστε να μην υλοποιηθούν οι διαγραφές. Το άνοιγμα του ζητήματος θα πρέπει να αποτελέσει κύριο μέλημα για τα σχήματα το αμέσως επόμενο διάστημα. Στόχος θα πρέπει να είναι η συγκρότηση μαζικών κινητοποιήσεων για την παραγωγή αποτελεσμάτων πολιτικής αστάθειας εν όψει των εκλογών, ώστε να ασκηθεί εκβιασμός προς το Υπουργείο και την Κυβέρνηση, για να αποσυρθεί η διάταξη και να δημιουργηθούν όροι σύγκρουσης με τους εσωτερικούς Οργανισμούς. Θα πρέπει, εν όψει αυτών των κινητοποιήσεων να έρθουν τα σχήματα σε επαφή με τον κόσμο που διαγράφεται (που σίγουρα μεγάλο κομμάτι τους είναι ενεργοί, αν ληφθεί υπ’ όψη ο μ.ο. αποφοίτησης), ώστε να κληθούν στις συνελεύσεις.
Σε ένα πρώτο επίπεδο αυτός ο σχεδιασμός πρέπει να περιλαμβάνει κινητοποιήσεις, που θα εξαγγελθούν ήδη από τώρα: μια σε έναν άμεσο ορίζοντα, ανά πόλεις, με ορίζοντα κλιμάκωσης με πανελλαδικές κινητοποιήσεις και κεντρική πορεία στην Αθήνα το επόμενο χρονικό διάστημα, ιδίως μετά το Πάσχα (ώστε να αναδεικνύεται  ξεκάθαρα η διάθεση να σηκώσουμε το γάντι της αντιπαράθεσης και να στρατευτεί σε αυτή τη διεργασία μια κρίσιμη μάζα κόσμου). Επιπλέον τα σχήματα πρέπει να διασφαλίσουν ότι θα αποτελέσει κτήμα των φοιτητικών συλλόγων, ότι καμία λίστα δεν θα φύγει από τα Ιδρύματα προς το Υπουργείο, με παραστάσεις διαμαρτυρίας από τώρα στις διοικήσεις, αλλά και με καταλήψεις σε γραμμματείες και πρυτανείες όταν αυτό χρειαστεί. Προφανώς το μέσο πάλης των καταλήψεων πρέπει να παραμείνει ένα όπλο στη φαρέτρα του κινήματος, που όμως η χρήση του οφείλει να αποτελέσει αντικείμενο συζήτησης εντός των ΕΑΑΚ μετά τις προειδοποιητικές κινήσεις που περιγράφονται παραπάνω. Εφόσον το Υπουργείο φαίνεται αμετακίνητο, ο σχεδιασμός του φοιτητικού κινήματος θα πρέπει να έχει το χαρακτήρα πανελλαδικού black out πριν υλοποιηθεί η πρώτη διαγραφή φοιτητή.
ΑΝΤΑΡΣΙΑ
Ανεξάρτητο Αριστερό σχήμα Ναυπηγών Μηχ. Μηχανικών που συμμετέχει στα ΕΑΑΚ

antarsia-eaak.blogspot.com